កំហុសរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលក្នុងការថ្វាយបង្គំព្រះ (អេសាយ ១:១០-២០)

·         សេចក្ដីផ្ដើម

            នៅប្រទេសចិនក្នុងរាជវង្សហាន មានស្ដេចមួយអង្គបានឡើងសោយរាជ្យ នៅក្នុងឆ្នាំ១៨៣២ នៃ   គ.ស។ ស្ដេចនេះបានចេញព្រះរាជបញ្ជា ឲ្យពួកមន្ដ្រីទាំងអស់ធ្វើការសាងគុណ

សម្បត្តិ តាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ខ្លួន បើអ្នកណាធ្វើតាមបានល្អនោះនឹងទទួលដំណែង យសគ្គ ខ្ពង់ខ្ពស់ បើអ្នកណាធើ្វមិនបានល្អទេ នោះនឹងដកដំណែងចេញពីពួកគេវិញ។ ដោយព្រោះប្រទេសមានសង្គ្រាមត្រូវការអ្នកដែលមាសមត្ថភាពពិតប្រកដ។ ពួកមន្ដ្រីទាំងអស់នោះជាអ្នកដែលស្រឡាញ់អំណាច យសគ្គ ដូច្នេះពួកគេបានខិតខំប្រឹងប្រែងធើ្វការ យ៉ាងអស់ពីកំឡាំងកាយចិត្តដើម្បី ផ្គាប់ចិត្តដល់ស្ដេចនោះ។ ជាលទ្ធិផលឃើញថាពួកគេធើ្វតាមសេចក្ដី បង្គាប់របស់ស្ដេចបានយ៉ាងល្អ។ ប៉ុន្ដែគួរឲ្យស្ដាយណាស់ពួកមន្ដ្រីទាំងអស់នោះដោយព្រោះតែចង់ផ្គាប់ចិត្តដល់ស្ដេចខ្លាំងពេក និង ដោយព្រោះតែភាពអាត្មានិយមរបស់ខ្លួន ចង់បានយសគ្គ គឺពួកគេបានប្រើវិធី  សាស្ដ្រ អាក្រក់គ្រប់បែបយ៉ាង ជិះជាន់ កៀបសង្កត់ កាប់សំឡាប់ ធើ្វបាបប្រជារាស្រ្ដនិងអ្នកទាន់ខ្សោយយ៉ាងខ្លាំង ។ តែដល់ពេលនៅចំពោះស្ដេច តាំងខ្លួនឯងថាជាអ្នកដែលប្រព្រឹត្តល្អនិងស្ដាប់តាមព្រះ រាបញ្ជារបស់សេ្ដច។ នៅពេលដែលស្ដេចបានដឹងពីរឿងនេះ នោះស្ដេចទ្រង់មានព្រះទ័យខ្ញាល់ខ្លាំងណាស់ ព្រោះនៅចំពោះមុខស្ដេចពួកគេមើលទៅដូចជាល្អ តែតាមពិតទៅពួកគេធើ្វបាបប្រជារាស្រ្ដ។ ទោះបីជាយ៉ាងនេះក៏ដោយស្ដេចទ្រង់បានទុកឧកាសឲ្យពួកគេ កែប្រែខ្លួនសាជាថ្មីឡើងវិញ នោះពួកគេនឹងបានដំណែង យសគ្គ យ៉ាងពិតប្រកដ។ តែបើពួកគេនៅតែបន្ដរ ធ្វើអំពើអាក្រក់បែបនេះទៀត នោះពួកគេនឹងត្រូវដកហូតដំណែងចេញ ហើយត្រូវប្រាហាជីវិតទៀតផង។

           

          

ចំណងជើង :                       កំហុសរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលក្នុងការថ្វាយបង្គំព្រះ

(អេសាយ ១:១០-២០)

សំណួរស្នូល

តើថ្វាយបង្គំព្រះយ៉ាងដូចម្ដេចទើបត្រឹមត្រូវ និងព្រះសព្វព្រះហឫទ័យ?

តើពួកគេពិតជាបានស្ដាប់បង្គាប់ព្រះនិងថ្វាយបង្គំទ្រង់បានត្រឹមត្រូវដែរឬទេ? ហេតុអ្វី?

·         គម្រោងមេរៀន

                I.      ការថ្វាយបង្គំព្រះតែសំបកខាងក្រៅ (១:១០-១៥)

1.   ព្រះមិនសព្វព្រះទ័យចំពោះការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេ (ខ ១១-១៥)

               II.      ការប្រែចិត្តចេញពីទង្វើអាក្រក់របស់ពួកគេ (ខ ១៦-១៧)

              III.      ព្រះទ្រង់សម្អាតឲ្យស្អាតបរិសុទ្ធ (ខ ១៨-២០)

1)   ការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ (ខ​ ១៩)

2)   ការមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ (ខ ២០)

·         បរិបទប្រវត្តិសាស្រ្ដ

          ពួកអ៊ីស្រាអែលនិងយូដា នៅក្នុងសម័យកាលនេះគឺមានភាពរីចំរើនយ៉ាងខ្លាំង ខាងផ្នែកនយោបាយ សេដ្ឋកិច្ច ទឹកដី និង ជីវភាព។  ​ចុះខាងផ្នែកសាសនានៃការថ្វាយបង្គំព្រះវិញយ៉ាងម៉េចដែរ? តើមានការថ្វាយបង្គំព្រះបានត្រឹមត្រូវដែរឬទេ?

I.          ការថ្វាយបង្គំតែសំបកខាងក្រៅ (អេសាយ ១:១០-១៥)

       បើយើងពិនិត្យមើលទៅលើអត្ថនេះ(១:១-១៥) យើងឃើញថាលោក ហោរាអេសាយបាននិយាយពី ពួកអ្នកក្រុងសូដុំម និង ក្រុងកូម៉ូរ៉ា ឲ្យពួកគេស្ដាប់ព្រះបន្ទូលនិងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ។ បើយើងមើលទៅកាន់ប្រវត្តិសាស្ដ្រវិញ យើងឃើញថាពួកអ្នកក្រុង សូដុំម និង ក្រុងកូម៉ូរ៉ា គឺជាពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើ អាក្រក់គ្រប់បែបយ៉ាង ទាំងកំផិត សាហាយស្មន កាប់សំលាប់ ជិះជាន់កៀបសង្កត់ ធ្វើបាបអ្នកទាន់ខ្សោយ ថ្វាយបង្គំរូបព្រះនិងសេចក្ដីអាក្រក់ផ្សេងៗជាច្រើន គឺពួកគេបានប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ដ៏លាមក ជាទីខ្ពើមដល់ព្រះយេហូវ៉ាខ្លាំងណាស់ដល់ម្លះបានជាទ្រង់ បានបំផ្លាញពួកគេអស់រលីងទៅ ដោយស្ពន់ធ័រ និង ភ្លើងធ្លាក់ពីលើមេឃមក បំផ្លាញពួកគេអស់ទៅ (លោកុប្បត្តិ ១៩:២៤-២៥)។

ពួកអ្នកក្រុងសូដុំម និង កូម៉ូរ៉ាត្រូវបានបំផ្លាញអស់ទៅហើយ ចុះហេតុអ្វីបានជាលោកអេសាយ និយាយពីរឿងនេះ? លោកអេសាយនិយាយនេះគឺចង់ប្រៀបធៀបពួកអ៊ីស្រាអែល និង ពួកយូដា ថាពួកគេកំពុងតែប្រព្រឹត្តអំពើដែលអាក្រក់ ស្រដៀងគ្នានិង ពួកអ្នកក្រុងកូម៉ូរ៉ា និង ក្រុងសូដុំមដែរ។ គឺលោក         អេសាយចង់ប្រកាសប្រាប់ពួកអ៊ីស្រាអែលនិងពួកយូដា ឲ្យពួកគេស្ដាប់ព្រះបន្ទូលនិងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ថាតើពួកគេពិតជាបានស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូលនិងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានល្អដែរឬទេ? ជាការពិតពួកគេបានតាំងខ្លួនថាជាអ្នកដែរបានស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ និង ប្រព្រឹត្តតាមក្រិត្យវិន័យរបស់ទ្រង់បានយ៉ាងល្អ។ ពីព្រោះថាពួកគេបាន ថ្វាយបង្គំព្រះ បានអធិស្ឋាន បានប្រជុំគ្នា បានថ្វាយដង្វាយ១០ដក១ និងខំប្រឹងធ្វើពិធីសាសនាផ្សេងៗដើម្បីឲ្យព្រះសព្វព្រះហឫទ័យ។ ប៉ុន្ដែតើព្រះសព្វព្រះឫទ័យចំពោះទង្វើរបស់ពួកគេដែរឬទេ?

1)   ព្រះមិនសព្វព្រះទ័យចំពោះការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេ (ខ ១១-១៥)

                ពួកអ៊ីស្រាអែលបានព្យាយាមធ្វើតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់តាមដែលក្រិត្យវិន័យរបស់ ទ្រង់។ ប៉ុន្ដែនៅក្នុងខ១១ ព្រះអង្គបានប្រាប់ថាព្រះអង្គមិនចូលចិត្តចំពោះ ការថ្វាយរបស់ពួកគេនោះទេ ព្រះអង្គធុញទ្រាំ ចំពោះយញ្ញបូជារបស់ពួកគេទាំងប៉ុន្មានណាស់។ ព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកដែលបង្គាប់បញ្ជាឲ្យពួក អ៊ីសា្រអែលជាអ្នកដែល យកដង្វាយ និងធ្វើពិធីផ្សេងៗ នៅចំពោះព្រះភ័ក្រ្ដរបស់ព្រះអង្គ។ ប៉ុន្ដែគួរឲ្យចំឡែកណាស់ គឺនៅពេលដែលពួកគេបានធ្វើតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅហើយ។

 ចុះហេតុអ្វីបាន ជាព្រះជាម្ចាស់បែរជាមិនសព្វព្រះហឫទ័យចំពោះ​ អ្វីដែលគេបានធ្វើទៅវិញ?

តើព្រះជាម្ចាស់ចង់បានអ្វីពីពួកអ៊ីស្រាអែលពិតប្រកដទៅ?

            ឧទាហរណ៍ បើសិនជាមានស្ដេចមួយបានចេញព្រះរាបញ្ជាថា ចូរឲ្យមនុស្សទាំងអស់នាំ យកមាស ប្រាក់ និង របស់មានតម្លៃ ជាច្រើនមកឲ្យទ្រង់ ដើម្បីឲ្យទ្រង់បានសប្បាយព្រះទ័យ។ តែនៅពេលដែលគេបានយក មាស ប្រាក់ និង របស់មានតម្លៃជាច្រើនមកឲ្យដល់ទ្រង់ហើយ។ បែរជាស្ដេចនោះមិន សប្បាយព្រះទ័យទៅវិញ មិនតែប៉ុណ្ណោះថែមទាំងស្ដីបន្ទោសដល់អ្នកដែលនាំយកនូវរបស់ទាំងប៉ុន្មានថ្វាយដល់ទ្រង់ថែមទៀតផង។ សួរថាតើទឹកចិត្តរបស់អ្នកដែលនាំយករបស់ទាំងនោះថ្វាយដល់ស្ដេច ពួកគេមានអារម្មណ៍យ៉ាងដូចមេ្ដចដែរ? ពួកគេសប្បាយចិត្ត ឬ មួយគេអន់ចិត្ត? គឺពួកគេប្រកដជាមិនសប្បាយចិត្តនោះទេ។ ព្រោះពួកគេខំធ្វើគ្រប់យ៉ាងដើម្បីផ្គាប់ចិត្តដល់ស្ដេច តែលទ្ធិផលបែរជាត្រូវស្ដីរបន្ទោសឲ្យវិញ។

            យ៉ាងណាមិញចំពោះពួកអ៊ីស្រាអែលក៏ដូចគ្នាដែរ គឺពួកគេបានធ្វើគ្រប់យ៉ាង តាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គបានសព្វព្រះហឫទ័យចំពោះពួកគេ។ តែពួកគេត្រូវបានខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ដោយព្រោះអ្វីៗដែលគេបានធ្វើកន្លងមក នោះព្រះជាម្ចាស់មិនសព្វព្រះហឫទ័យនោះទេ។ ថែមទាំងបានហាមប្រាម កុំឲ្យពួកគេ យកដង្វាយជារបស់អត់ប្រយោជន៍មកទៀតឡើយ និងពិធីផ្សេងៗផងដែរ(ខ១៣)។ ហោរាអេសាយបានប្រកាសប្រាប់ពួកគេថា ព្រះជាម្ចាស់ ធុញទ្រាំ​ ស្អប់ខ្ពើម​ ចំពោះដង្វាយ និងពិធីសាស​នារបស់ពួកគេខ្លាំងណាស់។ ហេតុអ្វី? នេះក៏ព្រោះតែ អ្វីៗដែលគេបានធ្វើសុទ្ធតែពោពេញដោយអំពើទុច្ចរិតទាំងអស់។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ (អេម៉ុស ៥:២១-២៤) លោកហោរាអេម៉ុសក៏បាននិយាយថ្កល់ទោសទៅកាន់ពួកអ៊ីស្រាអែលនិងពួកយូដា ពីអំពើទុច្ចរិតរបស់ពួកគេ ដូចគ្នាទៅនឹងហោរាអេសាយដែរ។

 ពួកគេបានប្រជុំគ្នា បានថ្វាយបង្គំព្រះ អធិស្ថាន និងធ្វើពិធីផ្សេងៗតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះហើយ។ ចុះហេតុអ្វីបានជាព្រះថា អ្វីៗដែលគេបានធ្វើទាំងអស់សុទ្ធតែ ពោពេញដោយអំពើទុច្ចរិត ទាំងអស់? តើការថ្វាយបង្គំព្រះ ការដាក់ដង្វាយ ការប្រកបគ្នា និងធ្វើពិធីផ្សេងៗ ជាអំពើទុច្ចរិតឬអី? បើសិនការទាំងអស់នោះសុទ្ធតែជាអំពើទុចរិត។ តើព្រះបង្គាប់ឲ្យធ្វើពិធីទាំងនោះធ្វើអី? តាមពិតទៅការថ្វាយបង្គំព្រះ ការដាក់        ដង្វាយ ការប្រកបគ្នា និង​ពិធីផ្សេងៗតាមបង្គាប់របស់ព្រះមិនមែនជាអំពើ     ទុច្ចរិតនោះទេ។

តែដែលព្រះជាម្ចាស់បានថា អ្វីដែលគេបានធ្វើសុទ្ធតែអំពើទុច្ចរិត នោះគឺព្រោះតែពួកគេ ជាមនុស្សកំពុត ថ្វាយបង្គំព្រះ ដាក់ដង្វាយ និងធ្វើពិធីផ្សេងៗតែសំបកខាងក្រៅមិនបានចេញពីចិត្តខាងក្នុងនោះទេ។  ព្រះទ្រង់មិនមែនសព្វព្រះទ័យចំពោះតែឫកពារខាងក្រៅនោះទេ គឺទ្រង់ទតមើលពីជំរៅចិត្តខាងក្នុងវិញ (១សំាយ៉ូអែល ១៦:៧)។ បើទោះបីជាពួកគេទៅព្រះវិហារជារៀងរាល់ថ្ងៃ ប្រជុំគ្នា អធិស្ថាន និងធ្វើពិធីផ្សេងៗ នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ តែបើសិនជាចិត្តខាងក្នុងអាក្រក់ និងជីវិតរស់នៅខាងក្រៅពោពេញដោយការ កៀបសង្កត់ ជិះជាន់ កេងប្រវ័ញ ធ្វើបាបស្រ្ដីមេម៉ាយ ក្មេងកំព្រា និងអ្នកទាន់ខ្សោយ  នោះត្រូវឲ្យដឹងថាទោះបីជាពួកគេខំថ្វាយបង្គំព្រះ ខំអធិស្ថាន មកព្រះវិហារជារៀងរាល់ថ្ងៃ និង ធ្វើពិធីផ្សេងៗជាច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយក៏ព្រះជាម្ចាស់មិនសព្វព្រះហឫទ័យដែរ។

ឆ្លុះបញ្ចាំមកកាន់ជីវិតយើងរាល់គ្នាផ្ទាល់វិញ តើយើងពិតជាបានថ្វាយបង្គំព្រះត្រឹមត្រូវដែរឬទេ?    តើយើងមកព្រះវិហាររាល់ថ្ងៃនេះ មានទាំងអធិស្ថាន ប្រជុំគ្នា និងធ្វើពិធីផ្សេងៗនេះ តើយើងពិជាបានធ្វើដោយចេញពីចិត្តដើម្បីថ្វាយទៅព្រះដែរឬទេ? ឬមួយយើងមកព្រះវិហារដោយព្រោះតែតួរនាទី ទំលាប់ឬ គ្រាន់តែដើម្បីផលប្រយោជន៍អ្វីមួយ? ឬ មួយយើងមកថ្វាយបង្គំព្រះដែរ​ តែជីវិតរស់នៅខាងក្រៅក្នុងសង្គមពោពេញដោយការ កេងប្រវ័ញ ការជិះជាន់ កៀបសង្កត់ បោកប្រាស់ និងអំពើអាក្រក់ផ្សេងៗ? បើសិនជាយើងមានចំណុចទាំងអស់នេះ នោះត្រូវឲ្យដឹងថាបើទោះបីជាយើងមកព្រះវិហារថ្វាយបង្គំព្រះជារៀងរាល់ថ្ងៃក៏ដោយក៏ព្រះមិនសព្វព្រះហឫទ័យដែរ។ បើអញ្ចឹង! តើធ្វើយ៉ាងដូចម្ដេចដើម្បីឲ្យព្រះ សព្វព្រះហឫទ័យទៅ? យើងនឹងមើលជាមួយគ្នានៅចំណុចខាងក្រោមបន្ដរទៀត :

II.         ការប្រែចិត្តចេញពីទង្វើអាក្រក់របស់ពួកគេ (ខ ១៦-១៧)

           ដូចជាយើងបានដឹងពីចំណុចខាងលើរួចមកហើយថា​ ព្រះមិនសព្វព្រះហឫទ័យចំពោះការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលនោះទេ។ ដោយព្រោះតែការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេពេញដោយអំពើទុច្ចរិតទាំងអស់។ ជាមួយគ្នានេះដែរ ដើម្បីឲ្យព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យ លុះត្រាតែពួកគេ បែរចេញពីភាពអាត្មានិយម គិតតែពីខ្លួនឯង និង ល្បិចកល្បដ៏កំពុតអាក្រក់របស់ពួកគេចេញ​។ ពួកគេត្រូវថ្វាយបង្គំព្រះដោយចេញពីចិត្តពិតប្រកដ ដោយមិនមែនគ្រាន់តែមកព្រះវិហារ ដាក់ដង្វាយ អធិស្ថាន ប្រកបគ្នាធ្វើពិធីផ្សេងៗ ដោយគ្រាន់តែបង្ហាញតែសំបកខាងក្រៅ ឲ្យគេឃើញនោះទេ។ បើសិនជាគេធ្វើបែរនេះនោះគ្មានប្រយោជន៍ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ពួកគេធ្វើបែបនេះស្រដៀងគ្នាទៅនឹងពួកអាចារ្យផារីស៊ីដែរ គឺពួកគេចូលចិត្តធ្វើសកម្មភាពដែលបង្ហាញឲ្យមនុស្សខាងក្រៅមើលឃើញពីទង្វើរបស់ខ្លួនខ្លាំងណាស់។ 

ប្រយោជន៍ឲ្យគេបានសរសើរនិងលើកដំកើងដល់ខ្លួន ថាខ្លួនជាអ្នកដែលកាន់តាមក្រិត្យវិន័យបាន យ៉ាងល្អ ការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេមិនបានថ្វាយសិរីល្អទៅកាន់ព្រះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា មនុស្សប្រភេទនេះជាមនុស្សដែលមានពុត ជាមនុស្សកំពុត នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ (ម៉ាថាយ ១៥:៧-៩) បានប្រាប់ថា ឱ​ពួក​មនុស្ស​កំពុត​អើយ ហោរា​អេសាយ​បាន​ទាយ​ពី​អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​ណាស់​ថា  «ខ៨ ‍បណ្ដា​ជន​នេះ គេ​គោរព​ប្រតិបត្តិ​ដល់​អញ​តែ​បបូរ​មាត់​ទេ ឯ​ចិត្ត​គេ នោះ​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​អញ​ណាស់ ខ៩ គេ​ថ្វាយ​បង្គំ​អញ​ជា​ឥត​ប្រយោជន៍​ទេ ព្រោះ​គេ​បង្រៀន​សេចក្ដី​ដែល​ជា​បញ្ញត្ត​របស់​មនុស្ស​វិញ‍» នៅក្នុងខ១១ព្រះយេស៊ូវបានមាន បន្ទូលថា របស់អ្វីដែលចូលទៅក្នុងមាត់នោះមិនធ្វើឲ្យម​នុស្សស្មោកគ្រោកនោះទេ តែដែលធ្វើឲ្យមនុស្សស្មោកគ្រោកនោះ អ្វីដែលចេញពីមាត់វិញ នៅចំពោះព្រះចិត្តគឺសំខាន់ណាស់។ ដូ​ច្នេះហើយបានជាលោកហោរា អេសាយ បានប្រាប់ថា​ ឲ្យពួកគេកែប្រែចិត្តគំនិត និង លាងសំអាតជំរះខ្លួនចេញ​ ឈប់ប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់និង អំពើទុច្ចរិតទៀត។ ហើយហាត់រៀនធ្វើការល្អវិញ ត្រូវស្វែង​រក​ឲ្យ​បាន​សេចក្ដី​យុត្តិ​ធម៌ ចូរ​ជួយ​ការពារ​ចំពោះ​មនុស្ស​ដែល​ត្រូវ​គេ​សង្កត់​សង្កិន ចូរ​កាត់​ក្ដី​ដល់​ពួក​កំព្រា ហើយ​កាន់​ក្ដី​ជំនួស​ពួក​ស្រី​មេម៉ាយ​ចុះ ។ ហើយលោកអេម៉ុសក៏ប្រាប់ដែរថាត្រូវឲ្យមានសេចក្ដីយុត្តិធម៌ហូរមកដូចជាទឹក និង សេចក្ដីសុចរិតដូចជាទន្លេធំវិញ(អេម៉ុស៥:២៤)។

ហើយបើយើងក្រឡេកមើលទៅកាន់ព្រះគម្ពីរ (យ៉ាកុប ១:២៧) លោកសាវ័កយ៉ាកុបបានប្រាប់ថា   «ឯ​សា​ស​នា​ដែល​បរិសុទ្ធ ហើយ​ឥត​សៅហ្មង នៅ​ចំពោះ​ព្រះ​ដ៏​ជា​ព្រះ​វរ​បិតា នោះ​គឺ​ឲ្យ​ទៅ​សួរ​ពួក​កំព្រា នឹង​ពួក​មេម៉ាយ ក្នុង​កាល​ដែល​គេ​មាន​សេចក្ដី​វេទនា ហើយ​ឲ្យ​រក្សា​ខ្លួន មិន​ឲ្យ​ប្រឡាក់​ដោយ​លោកីយ​នេះ​ឡើយ »។     ដូ​ច្នេះបញ្ជាក់ឲ្យឃើញថា មិនមែនគ្រាន់តែមកព្រះវិហារថ្វាយបង្គំព្រះ ហើយព្រះអង្គសព្វព្រះហឫទ័យនោះទេ។ តែជីវិតរស់នៅត្រូវប្រកបដោយសីលធម៌ខ្ពស់ដែរ។ ហើយប្រសិនបើជាពួកគេធ្លាប់ធ្វើមិនល្អ ធ្លាប់បោកប្រាស ធ្លាប់កុហក ធ្លាប់កៀបសង្កត់ ធ្លាប់ជិះជាន់ ធ្លាប់កេងប្រវ័ញ ឬការមានការប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិតផ្សេងៗជាច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ។ តែព្រះទ្រង់បានទុកឧកាសឲ្យពួកគេប្រែចិត្តចេញពីទង្វើអាក្រក់ទាំងអស់នោះ ហើយប្រែមកប្រព្រឹត្តអំពើសុចរិតនិងហាត់រៀនធ្វើការល្អគ្រប់យ៉ាងវិញ។             ការថ្វាយបង្គំព្រះបានត្រឹមត្រូវ ដោយចេញពីចិត្តនិងសេចក្ដីពិត ព្រមទាំងជីវិតរស់នៅមានសីលធម៌ខ្ពស់មិនពុត

 ត្បិត នោះទើបព្រះសព្វព្រះហឫទ័យ។

ចុះបើពួកគេជាមនុស្សអាក្រក់គួរឲ្យខ្ពើម តែឥឡូវបានកែប្រែមកថ្វាយបង្គំព្រះដោយសេចក្ដីពិត   តើព្រះទ្រង់ធ្វើយ៉ាងដូចម្ដេចចំពោះពួកគេដែរ?  យើងនឹងមើលជាមួយគ្នានៅចំណុចខាងក្រោមបន្តរទៀត :

III.        ព្រះទ្រង់សម្អាតឲ្យស្អាតបរិសុទ្ធ (ខ ១៨-២០)

ឧទាហរណ៍ នៅក្នុងគ្រួសារមួយ មានកូនប្រុសម្នាក់ កូនប្រុសនោះបានធ្វើបាបចិត្តឪពុកយ៉ាងខ្លាំង ដោយការមិនស្ដាប់បង្គាប់ឪពុកដោយការផឹកស៊ី ជើងកាង កាប់សំលាប់ លួចឆក់ប្លន់ និង ប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ ជាច្រើនទៀត។ ដែលធ្វើឲ្យឪពុកមិនសប្បាយចិត្តសោះ ឪពុកបានខឹងចំពោះកូនប្រុសនោះខ្លាំងណាស់ ដោយព្រោះតែកូនមិនស្ដាប់បង្គាប់ដល់ខ្លួនយ៉ាងដូច្នេះ។ ប៉ុន្ដែមានថ្ងៃមួយកូនប្រុសនោះត្រូវបាន   ប៉ូលីសចាប់ហើយយកគាត់ទៅដាក់ក្នុងគុក ទាំងធ្វើបាប វាយដាក់ទណ្ឌកម្មគ្រប់យ៉ាង។ នៅពេលនោះកូនប្រុសនោះបាននឹកឃើញពី ទោសកំហុសដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្តចំពោះឪពុក និង អ្នកដ៏ទៃផ្សេងទៀត។ កូនប្រុសនោះបានដឹងខ្លួនខុស និងព្រមទទួលស្គាល់កំហុសរបស់ខ្លួនគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់។ ឃើញដូចនេះដោយព្រោះតែសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ធំឧត្តមក្រៃលែងរបស់ឪពុកដែលមានចំពោះកូន។ ឪពុកនោះមិនប្រកាន់ទោសកំហុសចំពោះកូនប្រុសទៀតនោះទេ ថែមទាំងឪពុកព្រមធ្វើគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ ដើម្បីឲ្យកូនបានរួចពីគុក ហើយមានសិរីភាពឡើងវិញ បើទោះបីជាគាត់ត្រូវប្ដូរដោយការលះបង់ជីវិតក៏ដែរ។

ជាមួយគ្នានេះដែរយើងឃើញថាពួកអ៊ីស្រាអែលបានប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់និងអំពើទុច្ចរិតគ្រប់យ៉ាង នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ តែដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជា​ម្ចាស់ដែលព្រះអង្គមានចំពោះពួកគេ នោះ ព្រះអង្គបានទុកឧកាសឲ្យពួកគេប្រែចិត្ត បែរមករកព្រះអង្គវិញ។ បើសិនពួកគេស្ម័គ្រចិត្តបែរមករកព្រះអង្គវិញ នោះព្រះអង្គសន្យាជាមួយពួកគេថា បើទោះបីជាអំពើបាបរបស់ពួកគេធ្ងន់ដល់កំរិតណាក៏ដោយ ទោះបីជាក្រហមឆ្អៅ អាក្រក់ដល់កំរិតកំពូលក៏ដោយក៏ព្រះអង្គទ្រង់នឹងសំអាតឲ្យស្អាត ដូចជាហិម: ឲ្យគេ ស្អាតបរិសុទ្ធនៅចំពោះព្រះអង្គដែរ។ ​តើព្រះអង្គទ្រង់សំអាតអំពើបាបរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលដោយរបៀបណា? ទាំងពួកអ៊ីស្រាអែល និង ពួកយើងរាល់គ្នាដែរ សុទ្ធតែពោពេញដោយអំពើបាបដែលខ្មៅងងិត ជាទីខ្ពើមនៅចំពោះព្រះនេត្រ របស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងណាស់។ តាំងពីជំនាន់អ័ដាម និង អេវ៉ា មកមនុស្សបានធ្លាក់ទៅក្នុងអំពើបាបហើយ គ្មានផ្លូវណាមួយដែលធ្វើឲ្យមនុស្សបានស្អាតបរិសុទ្ធ ហើយអាចវិលទៅរកព្រះវិញបាននោះទេ។ បើសិនជាព្រះអង្គសំអាតយើងឲ្យស្អាតបរិសុទ្ធដោយមិនគិតពីអំពើបាប និងអំពើទុច្ចរិត របស់យើងនោះមានន័យថា ព្រះអង្គអយុត្តិធម៌ ពីព្រោះអំពើបាបត្រូវតែជំនុំជំរះ ឬកាត់ទោស នោះទើបបានយុត្តិធម៌។ មួយវិញទៀតនៅក្នុងព្រះគម្ពីររ៉ូម ៣:២៣ បានប្រាប់ថាមនុស្សមានបាបហើយខ្វះមិនដល់សិរីល្អនៃព្រះ។ ហើយនៅរ៉ូម៦:២៣ បានប្រាប់ថា «ដ្បិត​ឈ្នួល​របស់​អំពើ​បាប នោះ​ជា​សេចក្ដី​ស្លាប់ តែ​អំណោយ​

ទាន​នៃ​ព្រះ​វិញ គឺ​ជា​ជីវិត​ដ៏​នៅ​អស់​កល្ប​ជា​និច្ច ដោយ​ព្រះ​គ្រីស្ទ​យេស៊ូវ ជា​ព្រះ​អម្ចាស់​នៃ​យើង​រាល់​គ្នា ។» ដូច្នេះការសំអាតឲ្យស្អាតបរិសុទ្ធគឺជាអំណោយទានដែលព្រះបានផ្ដល់ឲ្យវិញ។ មិនមែនដោយពឹងអាងលើការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេនោះទេ។ ហើយព្រះទ្រង់សំអាតឲ្យស្អាតបរិសុទ្ធតាមរយ:ព្រះលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ យើងដឹងថាអំពើបាបដែលទាស់ប្រឆាំងនឹងព្រះមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះនោះគឺជាសេចក្ដីស្លាប់។ ដូច្នេះហើយបានជាព្រះទ្រង់បានបញ្ជូនព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែមួយ ដើម្បីឲ្យមកបំពេញមហាបេសកកម្ម     សង្គ្រោះមនុស្សទាំងអស់ ឲ្យរួចពីអំពើបាបតាមរយ:ការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅលើឈើឆ្កាង។ ដើម្បីទុកជាយញ្ញបូជាឲ្យធួន និង ​បាបរបស់មនុស្សយើង។ ដូច្នេះអស់អ្នកណាដែលទទួលជឿលើអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនោះនឹងសស្អាតដូចជាហិម: ហើយ មានសិរីភាពរួចពីបាបយ៉ាងពិតប្រាកដ។ យញ្ញបូជាដែលពួកអ៊ីស្រាអែលបានថ្វាយមិនអាចនឹងជួយសង្គ្រោះមនុស្ស ឬ សំអាតមនុស្សឲ្យស្អាតបរិសុទ្ធបានទេ។ តែវាគឺគ្រាន់តែជាស្រមោល បញ្ជាក់ចង្អុលបង្ហាញទៅកាន់អង្គព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលបង្ហាញពីផែនការណ៍នៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ ដោយយុត្តិធម៌របស់ព្រះជាម្ចាស់ ចំពោះការសំអាតមនុស្សឲ្យបរិសុទ្ធ។

           បន្ទាប់ពីព្រះបានសំអាតគ្រប់ទាំងអំពើបាបឲ្យស្អាតបរិសុទ្ធហើយតើត្រូវធ្វើអ្វីបន្ដរទៀតនៅក្នុងជីវិត?

យើងនឹងមើលជាមួយគ្នានៅចំណុចខាងក្រោមបន្ដរទៀត​ :

ជីវិតដែលព្រះបានផ្ដល់ឲ្យដំបូងគឺល្អ។ ប៉ុន្ដែព្រះទ្រង់ផ្ដល់ឲ្យនូវសិទ្ធសិរីភាព នូវក្នុងការសំរេចចិត្ត បើស្ដាប់បង្គាប់ព្រះនោះជីវិតនឹងទទួលបាននូវព្រះពរ។ តែបើមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះវិញនោះនឹងទទួលបានបណ្ដាសារ និងការជំនុំជំរះ។ ដូច្នេះការជ្រើសរើសផ្លូវដើរគឺសម្រេច​លើខ្លួនឯង។

1.   ការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ (ខ​ ១៩)

                 បន្ទាប់ពីព្រះបានសំអាតគ្រប់ទាំងអំពើបាបឲ្យស្អាតបរិសុទ្ធហើយនោះ ព្រះបានបង្គាប់ឲ្យពួកគេឲ្យចេះឆ្លើយតប ទៅកាន់ព្រះអង្គវិញដោយការ ស្ដាប់បង្គាប់ព្រះអង្គហើយឈប់ប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ទៀត។ ដោយចេញពីចិត្តយ៉ាងពិតប្រាកដ មិនមែនគ្រាន់តែសំដែងបង្ហាញ នូវអាកប្បកិរិយាខាងក្រៅឲ្យមនុស្សបានឃើញនោះទេ។ គឺត្រូវការស្ដាប់បង្គាប់ដោយការកោតខ្លាចព្រះអង្គវិញ។ នោះព្រះអង្គបានសន្យាថាពួកគេនឹងទទួលបានផលល្អនៃស្រុក ដែលពួកគេកំពុងរស់នៅ។ ព្រះអង្គនឹងផ្ដល់ព្រះពរឲ្យពួកគេតាមរយ:ដៃដែលពួកគេបានធ្វើ ផលដំណាំ នឹង បានកើតផលល្អ សត្វនឹងចំរើនឡើង។  ហើយលើសពីនេះទៅទៀតនោះពួកគេនឹងបានក្លាយទៅជាប្រជា រាស្ដ្របរិសុទ្ធរបស់ព្រះយ៉ាងពិតប្រាកដ (ចោទិយកថា ២៦:១៦-១៩, ២៨:១-៦)។ ចុះបើសិនជាគេមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះអង្គវិញ តើមានរឿងអ្វីកើតឡើងទៅ?

2.   ការមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ (ខ ២០)

          បើសិនជាពួកគេនៅតែមិនព្រមស្ដាប់បង្គាប់ព្រះអង្គព្រមទាំងបះបោរវិញ នោះពួកគេនឹងត្រូវជាប់សេចក្ដីជំនុំជំរះ ជាមិនខានឡើយ។ ព្រះអង្គនឹងដាក់បណ្ដាសារពួកគេ​ គ្រប់ទាំងដៃដែលគេបានធ្វើ នឹងមិនទទួលបានផលល្អឡើយ។  គឺព្រះអង្គនឹងដាក់ទោសពួកគេដោយយុត្តិធម៌ទៅតាមអ្វីដែលគេបានធ្វើ ពីព្រោះពួកគេ មិនចង់បានព្រះពរ មិនចង់បានព្រះ ពួកគេចង់បានអារក្ស និងសេចក្ដីអាក្រក់ ដូច្នេះព្រះអង្គនឹងផ្ដល់ឲ្យគេយ៉ាងសាក់សម (ចោទិយកថា ២៨:១៥-១៩)។ ដូច្នេះពួកគេមានជំរើសពីរ គឺបើពួកគេស្ដាប់ បង្គាប់នោះនឹងទទួលបានព្រះពរ។ តែបើសិនជាពួកគេមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះទេនោះនឹងត្រូវបណ្ដាសារវិញ។

            សរុបសេចក្ដីមកប្រជារាស្រ្ដអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះត្រឹមតែសំបកខាងក្រៅតែប៉ុណ្ណោះតែចិត្តគំនិតវិញ ពោពេញដោយការអាក្រក់ស្មោគគ្រោគគ្រប់យ៉ាងដែលជាទីគួរឲ្យខ្ពើមនៅចំពោះព្រះនេត្រព្រះយេហូវ៉ា។ ដោយព្រោះជីវិតរស់នៅខាងក្រៅរបស់ពួកគេបានជិះជាន់កៀបសង្កត់ កាប់ សំលាប់ កេងប្រវ័ញ ចំពោះស្រ្ដីមេម៉ាយ ក្មេងកំព្រា និង អ្នកដែលទាន់ខ្សោយជាដើម។ បើសិនជាពួកគេមកថ្វាយបង្គំព្រះ តែធ្វើអំពើដែលអាក្រក់បែបដូចនេះ នោះព្រះមិនសព្វព្រះហឫទ័យចំពោះការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកគេនោះទេ។ ទោះបីជាពួកគេបានថ្វាយដង្វាយ១០ដក១ និងធ្វើពិធីសាសនាតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះបានល្អក៏ដោយ។ ដូច្នេះដើម្បីឲ្យព្រះសព្វព្រះហឫទ័យទាល់តែពួកគេឈប់ប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ លាងសំអាតខ្លួនពី ឈប់កេងប្រវ័ញ ជិះជាន់ អ្នកដែលទាន់ខ្សោយទៀត។ ហើយហាត់រៀនធ្វើការដែលល្អវិញ ត្រូវស្វែងរកសេចក្ដីយុត្តិធម៌ ជួយការពារដល់អ្នកដែលទាន់ខ្សោយ  ដូចជាពួកក្មេងកំព្រា ស្រ្ដីមេម៉ាយ និងអ្នកដែលគ្មានទីពឹងជាដើម។

            បើសិនជាពួកគេព្រមកែប្រែហើយបែរចេញពីអំពើអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង នោះព្រះទ្រង់នឹងសំអាតគេគ្រប់ទាំងអំពើបាបដែលគេធ្លាប់បានធ្វើកន្លងមក ទោះបីជាអំពើបាបនោះធ្ងន់ដល់កំរិតណាក៏ដោយក៏ទ្រង់សំអាឲ្យបានស្អាតបរិសុទ្ធ សដូចជាហិម:យ៉ាងដូច្នោះដែរ។ ដូច្នេះបើសិនជាពួកគេស្ម័គ្រចិត្តតាមព្រះអង្គព្រមទាំងស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់នោះទ្រង់នឹងផ្ដល់ឲ្យពួកគេនូវព្រះពរយ៉ាងបរិបូរឲ្យពួកគេយ៉ាងពិតប្រាកដ។ ប៉ុន្ដែបើសិនជាពួកគេមិនព្រមស្ម័គ្រចិត្តតាមព្រះអង្គទេ ព្រមទាំងបះបោរចំពោះព្រះអង្គវិញនោះពួកគេ នឹងត្រូវបណ្ដាសារនិងការជំនុំជំរះពីព្រះអង្គជាមិនខានឡើយ។

IV.        ការអនុវត្តន៍

Ø  ចំពោះពួកអ៊ីស្រាអែលសម័យនោះ

           ពួកគេបានថ្វាយបង្គំព្រះបានល្អហើយ! ប៉ុន្ដែពួកគេគួរតែឈប់ប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ ឈប់កាប់សំលាប់ ឈប់ជិះជាន់ពួកក្មេងកំព្រា និងស្រ្ដីមេម៉ាយទៀត។ ពួកគេត្រូវតែប្រព្រឹត្តអំពើល្អ ត្រូវជួយដល់ពួកអ្នកដែលមានភាពទាន់ខ្សោយ និង ស្វែងរកសេចក្ដីយុត្តិធម៌សម្រាប់ពួកគេវិញ។ ព្រមទាំងស្ដាប់នូវសេចក្ដី

បង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលព្រះអង្គបានបង្គាប់មកកាន់ពួកគេ។

Ø  ចំពោះយើងសម័យនេះ

ការទៅថ្វាយបង្គំព្រះគឺជាការដែលល្អណាស់។ ប៉ុន្ដែយើងមិនត្រួវថ្វាយបង្គំព្រះ តែសំបកខាងក្រៅ ឬ ដោយព្រោះតែតួនាទីនោះឡើយ។  គឺយើងត្រួវថ្វាយបង្គំទ្រង់ ដោយចេញពីចិត្ត ដោយវិញ្ញាណនិងសេចក្ដីពិត។ ព្រមទាំងជីវិតរស់នៅធ្វើជាពន្លឺដល់លោកីយ ជាគ្រីស្ទានដែលមានសីលធម៌​ មិនគិតតែពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ដោយការធ្វើអាក្រក់លើអ្នកដទៃឡើយ។ យើងត្រូវទទួលស្គាល់ថាយើងជា​មនុស្សមិនល្អ ហើយយើងត្រូវជឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទថាជាអ្នកដែលសំអាតយើងឲ្យរួចពីបាប យ៉ាងពិតប្រាកដ តាម​ រយៈ​ការសុគតនៅលើឈើឆ្កាងជំនួសយើង។

Ø  ផ្ទៃរឿង

·         ពីព្រះជាម្ចាស់

ព្រះជា​ម្ចាស់ទ្រង់ស្អប់ខ្ពើមចំពោះមនុស្សដែលកំពុត។ ព្រះអង្គត្រូវការចិត្តដែលថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ ដោយការបន្ទាបខ្លួននោះគឺជាការដែលព្រះសព្វព្រះហឫទ័យ។ ព្រះអង្គទ្រង់ជាវិញ្ញាណ ដូច្នេះទ្រង់ជ្រាបពីចិត្តគំនិតរបស់មនុស្ស ដូចនេះត្រួវថ្វាយបង្គំព្រះអង្គដោយវិញ្ញាណនិងសេចក្ដីពិត។​ មិនមែនគ្រាន់តែសំដែង

ខាងក្រៅឲ្យមនុស្សឃើញតែប៉ុណ្ណោះនោះទេ។

·         ពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ

        ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាអ្នកដែលសំអាតអំពើបាបរបស់យើងឲ្យស្អាតស​ដូចជាហិមៈ​តាមរយៈព្រះលោហិតរបស់ទ្រង់ដែលព្រះអង្គបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាងជំនួសយើងរាល់គ្នា។

·         ពីមនុស្ស

       មនុស្សជាអ្នកដែលតែងតែមានបាប មិនអាចធ្វើអ្វីដោយខ្លួនឯងដើម្បីឲ្យរួចពីបាបបានឡើយ។ ដូច្នេះមានតែផ្លូវតែមួយគត់ដែលនាំឲ្យមនុស្សរួចពីបាបបាននោះគឺ ការដែលជឿនិងទុកចិត្តលើអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះព្រះអង្គនឹងផ្ដល់ព្រះពរដ៏ពិតដែល ជាជីវិតដែលមិនចេះរីងស្ងួតឡើយ​ នោះគឺជាជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនៅឯនគរស្ឋានសួគ៌។ មនុស្សភាគច្រើន ថ្វាយបង្គំព្រះអង្គតែសំបខាងក្រៅតែប៉ុណ្ណោះមិនបានថ្វាយបង្គំព្រះដោយចិត្តពីចិត្តពិតប្រាកដឡើយ ដូចជាពួកអ៊ីស្រាអែលដែលពួកគេថ្វាយបង្គំព្រះអង្គនៅពេលជាដើម។

      ឯកសារយោង

§  ព្រះគម្ពីរ សម្ពន្ធមេត្រី ចាស់​និង​សម្ពន្ធមេត្រីថ្មី  ជាភាសាខ្មែរបច្ចុប្បន្ន

§  ស្ពានចម្លង អត្ថាធិប្បាយព្រះគម្ពីរ ភាគទី៤

§  វចនានុក្រមព្រះគម្ពីរ