ថ្ងៃទី៧និងគោលបំណងរបស់ព្រះសម្រាប់មនុស្សជាតិ (លោកុប្បត្តិ១:២-២:៣)

ផ្តើម៖ កើត ចាស់ ឈឺ ស្លាប់ ជាទស្សនៈពុទ្ធសាសនាដែលមនុស្សរាប់លាននាក់បានជឿតាម។

កាលពីបួនឆ្នាំកន្លងមុន មានស្ត្រីម្នាក់បានរងទុក្ខយ៉ាងខ្លាំងដោយជំងឺមហារីកមាត់ ទោះជាទទួលការព្យាបាលជាច្រើន

នៅតែមិនអាចជាទេ យើងបានឃើញពីស្ថានភាពទ្រុឌទ្រោមខាងរូបកាយរបស់គាត់ នៅពេលគាត់ឈាន ជិតដល់ សេចក្តីស្លាប់ ។ វាពិតជារឿងមួយដ៏ឈឺចាប់ណាស់ ដែលឃើញការណ៍នោះកើតឡើងចំពោះគាត់ គាត់គឺជាអ្នកជាទី ស្រឡាញ់របស់យើង ប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំបានខូចចិត្តខ្លាំងណាស់ ។ គាត់បានទទួលមរណភាពនៅចុងខែសីហា ឆ្នាំ២០១២ ស្រ្តីនោះគឺជាម្តាយក្មេករបស់ខ្ញុំ។ តើគាត់នឹងបានចូលទៅក្នុងសេចក្តីសំរាករបស់ព្រះឬទេ? បន្តិចទៀតចាំខ្ញុំប្រាប់។ (មានរូបភាពស្លាយ)

ឃ្លាភ្ជាប់៖ ក្នុងពេលនោះខ្ញុំបានសួរខ្លួនឯងនូវសំណួរមួយ៖ តើអ្វីទៅជាគោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការ ដែលទ្រង់បង្កើតជីវិត មនុស្សឲ្យរស់នៅលើផែនដីនេះ? តើជីវិតមនុស្សរស់នៅលើផែនដីនេះសម្រាប់តែស្លាប់ទៅវិញ តែប៉ុណ្ណោះឬ? តើថ្ងៃទី៧ទាក់ទងអ្វីជាមួយនឹងគោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ជីវិតមនុស្សជាតិ?

សង្ខេបព្រះគម្ពីរ(លោកុប្បត្តិ១:២-២:៣)៖

ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតផ្ទៃមេឃនិងផែនដី។ ថ្ងៃទីមួយទ្រង់បានបង្កើតពន្លឺ ថ្ងៃទីពីរទ្រង់បានបង្កើតទឹក និងមេឃ ថ្ងៃទីបីទ្រង់បានបង្កើតដីគោក ថ្ងៃទីបួនទ្រង់បានបង្កើតព្រះអាទិត្យ ព្រះច័ន្ទ និងហ្វូងផ្កាយ ថ្ងៃទីប្រាំ ទ្រង់បានបង្កើតពពួកមច្ឆានិងបក្សីគ្រប់ប្រភេទ ថ្ងៃទីប្រាំមួយទ្រង់បានបង្កើតសត្វស្រុក សត្វព្រៃ សត្វលូនវាគ្រប់ប្រភេទ និងបង្កើតមនុស្ស។ ថ្ងៃទីប្រាំពីរព្រះអង្គសម្រាកពីការបង្កើត ព្រះអង្គប្រទានព្រះពរថ្ងៃទី៧ និងញែកថ្ងៃទី៧ជាបរិសុទ្ធ។ រាល់ថ្ងៃទីមួយដល់ទីប្រាំមួយសុទ្ធតែមានល្ងាចមានព្រឹក។ ប៉ុន្តែថ្ងៃទីប្រាំពីរអត់មានល្ងាចមានព្រឹកឡើយ។

ជាការសំខាន់ដែលត្រូវជ្រើសរើសយកជម្រើសណាមួយ ទាក់ទងនឹងអ្វីៗដែលព្រះបានបង្កើត។ ជម្រើសទីមួយ តាមទ្រឹស្តីនៃការវិវត្តន៍ Materialistic evolution ជឿថាគ្មានព្រះ ហើយធម្មជាតិកើតមកឯកឯង។ ជម្រើសទីពីរ តាមទ្រឹស្តីនៃ theistic evolution ជឿថាមានអទិទេព ហើយធម្មជាតិកើតឡើងដោយមានជំនួយពីអំណាចរបស់ អទិទេពខ្លះ បូកជាមួយនឹងការវិវត្តន៍ខ្លះ។ រីឯជម្រើសទីបី គឺ divine creation ជឿថា មានព្រះអទិករ ដែលពោរពេញ ដោយគតិបណ្ឌិត សព្វញ្ញុញាណ បានបង្កើតធម្មជាតិទាំងអស់មក។ ទ្រង់ប្រើពេល៦ថ្ងៃដើម្បីបង្កើតទាំងអស់។ បន្ទាប់ពីអ្វីៗដែលទ្រង់បានបង្កើតបានចប់សព្វគ្រប់ គឺគ្មានអ្វីថ្មីផ្សេងៗទៀតបានកើតក្រោយមកឡើយ។

យើងបានដឹងថាជម្រើសទីមួយដែលថាគ្មានព្រះ ហើយធម្មជាតិកើតឡើងដោយឯកឯងនោះមិនពិតឡើយ ព្រោះភាព អស្ចារ្យនៃពិភពចក្រវានេះស្តែងឲ្យឃើញថា មានអទិករដែលបានបង្កើតពួកវាមក។ ជម្រើសទីពីរក៏មិនអាចដែរ ព្រោះយើងមិនឃើញមានការវិវត្តន៍បន្ត ទៀតទេនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ នៅសល់តែជម្រើសទីបី ហើយជាអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធជាព្រះបន្ទូលនៃព្រះនៅក្នុងលោកុប្បត្តិជំពូកទី១-២បានប្រាប់យើង គឺថា មានព្រះអទិករបានបង្កើតចក្រវាឡនេះ។ ព្រះបានបង្កើតទាំងអស់ក្នុងរយៈពេល៦ថ្ងៃ។ ហើយថ្ងៃទី៧ទ្រង់បាន សម្រាក។

សំណួរស្នូល៖ តើអត្ថបទគម្ពីរនេះនិយាយអ្វីខ្លះពីគោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ថ្ងៃទី៧?

គំនិតស្នូល៖ គោលបំណងនៃថ្ងៃទី៧យ៉ាងតិចណាស់មាន៣យ៉ាង៖

1.ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ធ្វើការ៦ថ្ងៃ ហើយថ្ងៃទី៧ទ្រង់សម្រាកទុកជាគំរូឲ្យយើងសម្រាក(១:២-២:២)

"ទ្រង់ក៏ឈប់ផ្អាកសំរាកនៅថ្ងៃទី៧នោះ ពីគ្រប់ទាំងការដែលទ្រង់ធ្វើ"(២:២)

នៅជំពូក២:១-៣ បានថ្លែពី" ថ្ងៃទី៧ " ដល់ទៅបីដង ដើម្បីបញ្ជាក់ថាជាថ្ងៃយ៉ាងសំខាន់បំផុត។

ជាដំបូងយើងមើលកិរិយាស័ព្ទនៅ២:២"ឈប់ផ្អាកសម្រាក" គឺជាកិរិយាស័ព្ទគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង។ ភាសាហេព្រើរគឺសប្ប័ទ។យើងត្រូវយល់ឲ្យច្បាស់ថា មិនមែនព្រះជាម្ចាស់ត្រូវការសំរាកដោយព្រោះនឿយហត់ទេ។

នៅជិតចុងឆមាសអញ្ចឹង និស្សិតកំពុងតែរវល់យ៉ាងខ្លាំងក្នុងការធ្វើលំហាត់ និងសម្រុករៀនដើម្បីប្រឡង។ និស្សិតខ្លះអស់កម្លាំងចង់សំរាកតែនៅមានលំហាត់ច្រើន ទោះជាសុំច្បាប់សម្រាក ក៏គ្មានអំណរ ព្រោះអារម្មណ៍នៅតែវិលវល់នឹងលំហាត់គ្រប់មុខវិជ្ជា។ ដេកក៏យល់សប្តិឃើញលំហាត់ហោះកាត់មុខ។ នេះមិនមែនជាការសម្រាកពិតប្រាកដទេ។

អេសាយ 40:28, ប្រាប់ថា "ព្រះយេហូវា ជាព្រះដែលបានបង្កើតផែនដី រហូតដល់ចុងបំផុត ទ្រង់មិនដែលល្វើយឡើយ ក៏មិនដែលអស់កំឡាំងផង"។ ទំនុកដំកើង 121:4 បានថ្លែងថា ទ្រង់មិនដែលងោកងុយ ឬផ្ទុំលក់ឡើយ។ ទ្រង់មិនត្រូវការស្តារកម្លាំងឡើងវិញឡើយ ព្រោះទ្រង់មិនដែលអស់កម្លាំង ទ្រង់មិនដែលខ្សោយ។

អញ្ចឹងការ"ឈប់ផ្អាកសម្រាក"របស់ព្រះមានន័យដូចម្តេច? នេះជាពាក្យដែលអាចឲ្យយល់ច្រឡំថាព្រះត្រូវការសម្រាក។ ហេតុនេះខ្ញុំ ចំណាយពេលបន្តិចដើម្បីពន្យល់ពាក្យនេះ។ អត្ថន័យនៃពាក្យភាសាហេព្រើរ សប្ប័ទមានន័យថា "មិនធ្វើការ" អត្ថន័យតែប៉ុណ្ណឹងទេ។ ដោយសារទ្រង់បានបញ្ចប់ការបង្កើតរបស់សព្វសារពើររួចរាល់ហើយ ដូច្នេះគ្មានអ្វីទៀតដែលទ្រង់ត្រូវបង្កើតឡើយ។ អញ្ចឹងទ្រង់ឈប់ពីការបង្កើត។ ពាក្យហ្នឹងមានន័យអញ្ចឹង។ ព្រះសម្រាកដោយអំណរ ព្រោះឃើញថាកិច្ចការបង្កើតរបស់សព្វសារពើរបានបញ្ចប់ហើយ។ ព្រះអង្គទតមើលស្នាព្រះហស្ថដែលទ្រង់ បានបង្កើត ឃើញថា “ល្អប្រពៃ” ហើយ(លោកុប្បត្តិ១:៣១)។ ទ្រង់បានបង្កើតដោយគ្មានអំពើបាប គ្មានសេចក្តីពុករលួយ គ្មានបណ្តាសា គ្មានសេចក្តីស្លាប់។ ពេលទ្រង់ឃើញផ្ទៃមេឃពណ៌ខៀវ ស្រងាត់ ធម្មជាតិស្រស់បំព្រង មានផ្ការីកក្លិនក្រអូបនិងចំរុះពណ៌គួរឲ្យចង់គយគន់ ហើយមានផ្កាយបំភ្លឺនៅពេលរាត្រី។ ពេលទ្រង់ឃើញមានព្រៃព្រឹក្សា មានសត្វគ្រប់ប្រភេទ តើទ្រង់មានអំណរយ៉ាងណា នៅពេលទ្រង់យាងកាត់សួនអេដែន? តើទ្រង់មានអំណរយ៉ាងណាពេលទ្រង់មានសេចក្តីប្រកបជាមួយអ័ដាមនិងអេវ៉ាដែលទ្រង់បានបង្កើតមក? ទ្រង់មានអំណរ ព្រោះថាអ្វីៗដែលមនុស្ស ត្រូវការ គឺទ្រង់បានបង្កើតនិងប្រទានឲ្យសព្វគ្រប់ អ្វីៗដែលសំខាន់ចាំបាច់ដើម្បីឲ្យអ័ដាមនិងអេវាមានសុភមង្គល។ គម្រូនៃថ្ងៃសម្រាករបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនព្រះបង្កើតដោយចៃដន្យ ឬគ្មានគោលបំណងនោះទេ។ ទ្រង់បានបង្កើតថ្ងៃសម្រាក មនុស្សដែលទ្រង់បានបង្កើតតាមរូបអង្គទ្រង់ ទ្រង់ឲ្យមានរូបកាយនិងចំណង់ចង់បានថ្ងៃសម្រាក ដើម្បីឲ្យមានអំណររីករាយ។

ចូរស្តាប់និក្ខមនំជំពូក២០:៨-១១ នៅក្នុងបញ្ញតិ១០ប្រការចែងថា "ចូរនឹកចាំពីថ្ងៃឈប់សំរាក" នឹកចាំពីថ្ងៃសប្ប័ទ។ "ចូរញែកថ្ងៃនោះជាបរិសុទ្ធ។ រយៈពេល៦ថ្ងៃ ត្រូវឲ្យឯងធ្វើអស់ទាំងការរបស់ឯងចុះ តែឯថ្ងៃទី៧ នោះគឺជាថ្ងៃឈប់សំរាកថ្វាយព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯងវិញ នៅថ្ងៃនោះមិនត្រូវធ្វើអ្វីឲ្យសោះ ទោះខ្លួនឯងឬកូនប្រុសកូនស្រីឯងក្តី ទោះបាវប្រុស ឬបាវស្រីឯងក្តី ទោះសត្វរបស់ឯង ឬអ្នកដទៃដែលនៅផ្ទះឯងក្តី ដ្បិតក្នុង៦ថ្ងៃ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានធ្វើផ្ទៃមេឃ ផែនដី ហើយនិងសមុទ្រ ព្រមទាំងរបស់សព្វសារពើនៅ ស្ថានទាំងនោះដែរ រួចដល់ថ្ងៃទី៧ ទ្រង់ឈប់សំរាក ហេតុនោះបានជាព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានប្រទានពរដល់ថ្ងៃឈប់សំរាក ហើយក៏ញែក ចេញជាបរិសុទ្ធ" ។ នេះជាពាក្យ "ឈប់សំរាក" ដូចគ្នានឹងពាក្យដែលអ្នកនិពន្ធលោកុប្បត្តិបានប្រើ។ តាមន័យត្រង់ៗគឺមានន័យថាមិនត្រូវធ្វើការនៅថ្ងៃទី៧ឡើយ។ ដូច្នេះសំរាកនៅថ្ងៃទី៧ មិនមែនដើម្បីស្តារកម្លាំងទេ តែគឺមានន័យថាមិនធ្វើការងារណាឡើយ។

2.ព្រះបានប្រទានព្រះពរនិងញែកទុកជាថ្ងៃបរិសុទ្ធ(២:៣)

"ព្រះក៏ទ្រង់ក៏ប្រទានពរដល់ថ្ងៃទី៧នោះ ព្រមទាំងញែកទុកជាថ្ងៃបរិសុទ្ធ…"(២:៣ក)

នៅថ្ងៃទីប្រាំទ្រង់ប្រទានពរដល់សត្វរស់រវើកនិងបក្សាបក្សី ហើយនៅថ្ងៃទីប្រាំមួយព្រះអង្គទ្រង់ប្រទានពរដល់មនុស្ស ប៉ុន្តែពីថ្ងៃទីមួយដល់ថ្ងៃទីប្រាំមួយមិនមានប្រាប់ថា ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានពរដល់"ថ្ងៃ"នោះទេ។ ដូច្នេះនេះបង្ហាញថា ថ្ងៃទីប្រាំពីរគឺជាពេលវេលាដែលពោរពេញដោយព្រះពរ ជាថ្ងៃយ៉ាងវិសេសដាច់ឡែក។ ថ្ងៃទី១ដល់ទី៦មានល្ងាចមានព្រឹក តែថ្ងៃទី៧ អត់មានទេ។

ថ្ងៃទី៧ជាថ្ងៃដ៏វិសេស។ ជាថ្ងៃដែលព្រះញែកទុកដោយឡែកពីថ្ងៃទាំង៦។ តាមន័យភាសាហេព្រើរ ថាទ្រង់ធ្វើឲ្យថ្ងៃទី៧នេះបរិសុទ្ធ ហើយទ្រង់ប្រកាសថាជាថ្ងៃបរិសុទ្ធ គឺធ្វើឲ្យបរិសុទ្ធនិងប្រកាសថាបរិសុទ្ធ។ អញ្ចឹងតាមន័យភាសាហេព្រើរគឺញែកទុកទ្វេរដងដោយ ធ្វើឲ្យបរិសុទ្ធ និងប្រកាសជាបរិសុទ្ធ។ អញ្ចឹងវាជាពេលវេលាយ៉ាងវិសេសៗដាច់ឡែក។ ចំពោះថ្ងៃទី១ដល់ទី៦ គ្មានថ្ងៃណាមួយដែល ព្រះដំកើងឡើង ឬញែកជាបរិសុទ្ធដូចថ្ងៃទី៧ទេ។

មានហេតុផលដែលថ្ងៃទី៧វិសេសដាច់ឡែកពីថ្ងៃទាំង៦។ ហេតុផលនោះបង្ហាញក្នុង២:១-៣ ដោយពាក្យបួនម៉ាត់៖

· ពាក្យ"បានរួចជាស្រេច" នៅខ1 ឃើញម្តងទៀតនៅខ2

· កិរិយាស័ព្ទ"ឈប់ផ្អាកសំរាក"នៅខ2និង

· ខ3 កិរិយាស័ព្ទ"ប្រទានពរ"

· ខ3កិរិយាស័"ញែកជាបរិសុទ្ធ"

ថ្ងៃទី៧ជាថ្ងៃដែលព្រះញែកជាបរិសុទ្ធ ថ្ងៃដែលទ្រង់លើកដំកើង បង្ហាញថាព្រះបានបញ្ចប់រួចជាស្រេច ហើយទ្រង់បានសម្រាក និងទ្រង់បានប្រទានពរ។ គឺមានន័យថា ថ្ងៃទី៧ទ្រង់បានបញ្ចប់ ថ្ងៃទី៧ទ្រង់បានសម្រាក ហើយទ្រង់ប្រទានពរដល់ថ្ងៃទី៧នោះ។

ពាក្យទាំងបួនម៉ាត់នោះសុទ្ធតែទាក់ទងនឹងព្រះរាជកិច្ចដែលទ្រង់ធ្វើ។ ក្នុងខ2 "ការដែលទ្រង់ធ្វើ នោះបានហើយជាស្រេច"។ នៅខ2ម្តង ទៀត "ទ្រង់ក៏ឈប់ផ្អាកសំរាកនៅថ្ងៃទី៧នោះ ពីគ្រប់ទាំងការដែលទ្រង់ធ្វើ" នៅខ3 "ព្រះក៏ប្រទានពរដល់ថ្ងៃទី៧នោះ ទ្រង់បានឈប់សំរាកពីគ្រប់ទាំងការដែលទ្រង់បានបង្កើតបានធ្វើ"។

ដូច្នេះថ្ងៃទី៧ជាថ្ងៃដែលព្រះប្រទានព្រះពរ ជាថ្ងៃដែលបានញែកជាបរិសុទ្ធ។ ជាថ្ងៃបរិសុទ្ធ។ ជាថ្ងៃដែលបានញែកចេញ ជាថ្ងៃដែលវិសេស ព្រោះព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ចប់កិច្ចការរបស់ទ្រង់ ទ្រង់បានសម្រាកពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់បានប្រទានពរថ្ងៃវិសេសនោះ។

ភាសានៃខទីបីនេះគឺច្បាស់ណាស់ថាកិច្ចការបង្កើតផ្ទៃមេឃ ផែនដី និងអ្វីៗសព្វសារពើរនៅផែនដីត្រូវបានបញ្ចប់។ នេះតាមន័យពាក្យ ភាសាហេព្រើរ។ នៅថ្ងៃទី៧គឺអ្វីៗសព្វសារពើរត្រូវបានបង្កើតចប់សព្វគ្រប់។ ហើយព្រះអង្គបានសម្រាកពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់។ ចាប់តាំងពីការបង្កើតសព្វសារពើរបានបញ្ចប់ទៅ គឺគ្មានការបង្កើតទៀតទេ។ អ្វីៗនៅស្ថានសួគ៌ដែលព្រះបានបង្កើតគឺចប់សព្វគ្រប់។ អ្វីៗនៅផែនដី បានបង្កើតនិងបានចប់សព្វគ្រប់។

៣. រាល់ថ្ងៃពីទីមួយដល់ថ្ងៃទីប្រាំមួយមានល្ងាចមានព្រឹកឡើង ប៉ុន្តែថ្ងៃទីប្រាំពីរឥតមានពាក្យនេះ ដូច្នេះហាក់ដូចជាថ្ងៃ

នេះមិនចប់ទេ គ្មានថ្ងៃទីប្រាំបីហើយយើងក៏មិនត្រឡប់ទៅថ្ងៃទីមួយវិញដែរ។ ដូច្នេះ ថ្ងៃទីប្រាំពីរតំណាង

ពេលវេលាដ៏បរិសុទ្ធដែលពោរពេញដោយព្រះពរហើយស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ច។

តើហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ចប់នៅថ្ងៃទីប្រាំពីរ? តើហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គមិនបន្តទៅថ្ងៃទីប្រាំបី? និទានកថាបានបញ្ចប់នៅទីនេះពីព្រោះថ្ងៃទីប្រាំពីរគឺជាទីបញ្ចប់ ហើយជាគោលបំណងនៃការបង្កើតរបស់សព្វសារពើ។

ឧទាហរណ៍៖ ពេលមានការរត់ប្រណាំង អ្នកប្រកួតរត់ រត់រហូតដល់ខ្សែជ័យ ប៉ុន្តែនៅពេលដល់ខ្សែជ័យហើយ អ្នកនោះលែងរត់ទៀតហើយ ពីព្រោះបានទៅដល់គោលដៅហើយ។

នោះជារូបភាពដែលយើងមាននៅក្នុងលោកុប្បត្ដិ ២:១-៣។ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ក៏ឈប់សំរាកនៅថ្ងៃទីប្រាំពីរពីព្រោះថ្ងៃទី៧ជាពេលវេលាអស់កល្បជានិច្ចគ្មានទីបញ្ចប់។ ដូច្នេះនេះបង្រៀនពីគោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលចង់ ឲ្យយើងបានរស់នៅក្នុងកន្លែងរបស់ព្រះ ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះ ទទួលព្រះពរពីព្រះ។ ប្រសិនបើនេះជាគោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះនេះក៏ជាគោលបំណងក្នុងជីវិតរបស់យើងផងដែរ។

ប៉ុន្តែ បើសិនជាយើងពិនិត្យមើលលោកីយ៍បច្ចុប្បន្នកាល យើងឃើញថាយើងមិន រស់នៅក្នុងពេលវេលាដ៏បរិសុទ្ធដែលពោរពេញដោយព្រះពរនោះទេ ប៉ុន្តែយើងកំពុងរស់នៅក្នុងសម័យពុករលួយដែលមានបញ្ហានិងសេចក្ដីទុក្ខលំបាកជាច្រើន ។ តើដោយមូលហេតុអ្វី? ចម្លើយខ្លីគឺ មនុស្សបានបះបោរជំទាស់នឹងព្រះអង្គ ហើយយើងខាតបង់សេចក្ដីសម្រាកនេះ ដែលជាពេលវេលាដ៏បរិសុទ្ធដែលពោរពេញដោយព្រះពរនេះ។

តាំងពីអ័ដាមអេវ៉ាបានធ្លាក់ក្នុងអំពើបាបមក មនុស្សជាតិមិនដែលបានសំរាកឡើយ។ អ័ដាមត្រូវធ្វើការ យ៉ាងនឿយហត់ដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត អេវ៉ាត្រូវឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំងពេលបង្កើតកូន ដីត្រូវបណ្តាសា កាអ៊ីនសំលាប់អេបិល សំរែកឈាមរបស់ អេបិលបានទៅដល់ព្រះ កាអ៊ីនត្រូចរសាត់ខ្ចាត់ព្រាត់ទៅ ប្រឈមនឹងមនុស្សដែលនឹងធ្វើបាបគាត់។ ជំនាន់លោកណូអេ អំពើបាបរបស់ មនុស្សកាន់តែច្រើនឡើងៗនៅផែនដី (លោកុប្បត្តិ៦:៥)ថាអស់ទាំងគំនិតក្នុងចិត្តមនុស្សសុទ្ធតែអាក្រក់។ ព្រះទ្រង់ស្តាយដោយបានបង្កើតគេមក។ លោកុប្បត្តិ៨:២១ថា គំនិតក្នុងចិត្តមនុស្ស នោះអាក្រក់តាំងតែពីក្មេងមក។ រឿងប៉មបាបិលកាន់តែបញ្ជាក់ថាមនុស្សកាន់តែឃ្លាត ឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់។ សញ្ញាចាស់បង្ហាញថាសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប ហើយត្រូវរងទុក្ខវេទនាដោយការឈ្លានពាន និង ការនិរទេសព្រោះតែជាតិសាសន៍នេះមិនបានរស់នៅតាមសេចក្តីសន្យាថាពួកគេនឹងស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់។

ព្រះគម្ពីរទាំងមូលបាននិទានអំពីផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដើម្បី នឹងស្តារគោលបំណងរបស់ព្រះអង្គសំរាប់របស់សព្វសារពើ(គឺសេចក្ដីសម្រាក)ជាថ្មីឡើងវិញ។ ព្រះអង្គបានជ្រើសរើសពួកអ៊ីស្រាអែលទៅជាប្រជារាស្ត្រដែលជាចំណែកមត៌ករបស់ទ្រង់ ហើយបានសន្យាថា ទ្រង់នឹងប្រទានស្រុកមួយហើយស្រុកនោះគឺជា«សេចក្តីសំរាក»

ចោទិយកថា ១២:៩ ថា៖ លោកម៉ូសេបានរំឭកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលថា "ដ្បិតឯងរាល់គ្នាមិនទាន់បានចូល ដល់សេចក្តីសំរាក និងមរដកដែលព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង ទ្រង់បានប្រទាននៅឡើយទេ"

យ៉ូស្វេ ១:១៣ លោកយ៉ូស្វេបានរំឭកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលថា "ចូរនឹកចាំពីពាក្យដែលលោកម៉ូសេ ជាអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់មកឯងរាល់គ្នាថា គឺព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង ដែលប្រទានឲ្យឯងឈប់សំរាក ទ្រង់នឹងប្រទានស្រុកនេះដល់ឯង"

ទឹកដីសន្យាគឺជាកន្លែងដែលព្រះអង្គនឹងប្រទានពរដល់ពួកអ៊ីស្រាអែល ហើយជាទីកន្លែងបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គដែលពួកគេអាចសំរាក។

ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រកាសថា ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលខ្លះនឹងមិនដែលចូលមកក្នុងសេចក្តីសំរាករបស់ព្រះអង្គឡើយពីព្រោះគេទាស់ទទឹងនឹងសេចក្តីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់។

ទំនុកដំកើង ៩៥:៩-១១" ជាគ្រាដែលពួកព្វយុកោឯងរាល់គ្នាបានល្បងអញ ព្រមទាំងលអញមើល ហើយបានឃើញការរបស់អញ អញមានចិត្តជិនទ្រាន់នឹងមនុស្សដំណនោះអស់៤០ឆ្នាំ ហើយក៏ថា នេះជាបណ្តាមនុស្សដេលតែងតែមានចិត្តវង្វេងឥតដែលស្គាល់ផ្លូវ របស់អញឡើយ ដូច្នេះអញបានស្បថដោយសេចក្តីក្រោធរបស់អញថា វារាល់គ្នានឹងមិនដែលចូលមកក្នុងសេចក្តីសំរាករបស់អញឡើយ"

អ្នកនិពន្ធនៃកណ្ឌហេព្រើរបានប្រើផ្ទៃរឿងនេះប្រយោជន៍ដើម្បីអប់រំគ្រីស្ទបរិស័ទថាការចូលទៅក្នុងសេចក្តីសំរាករបស់ព្រះនៅតែបើកចំហ។ នៅហេព្រើរ ៣:៧-៤:១១ គាត់បានដកស្រង់ពីទំនុកដំកើង ៩៥ យ៉ាងហោចណាស់បួនដង ហើយបានដកស្រង់លោកុប្បត្ដិ ២:២ អំពីថ្ងៃទីប្រាំពីរយកមកអនុវត្តន៍ចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទ។

(សូមអានហេព្រើរ៣:៧-៤:១១)………………

"ដូច្នេះនៅតែបើកចំហឲ្យអ្នកខ្លះបានចូលទៅក្នុងសេចក្តីសំរាកនោះ ហើយពួកអ្នកដែលឮដំណឹងល្អពីដើម គេមិនបានចូលទេ ដោយ ព្រោះមិនជឿ"(ហេព្រើរ៤:៦)

ការអនុវត្តនៅក្នុងអត្ថបទនេះ គឺថា យើងដែលបានជឿលើដំណឹងល្អនៃព្រះគ្រីស្ទបានចូលសេចក្ដីសម្រាកនោះហើយ (៤:៣) ហើយយើងត្រូវបន្តជឿលើព្រះគ្រីស្ទហើយបង្ហាញជំនឿនោះដោយយើងស្ដាប់តាមដំណឹងល្អរបស់ព្រះគ្រីស្ទប្រយោជន៍ឲ្យយើងនឹងចូលសេចក្ដីសម្រាកចុងក្រោយដែលយើងនឹងទទួលនៅថ្ងៃដែលព្រះគ្រីស្ទយាងមកវិញ (ហេព្រើរ ៤:៩-១១; ១១:១-១២:៣)។ ព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គ សង្គ្រោះ ជាព្រះមេស្ស៊ីទ្រង់នឹងប្រទានសេចក្តីសំរាក សេរីភាពរួចពីសេចក្តីបាបនិងសេចក្តីស្លាប់ ដល់មនុស្សគ្រប់ជាតិសាសន៍ អស់អ្នក ជឿទ្រង់នឹងមានជីវិតងអស់កល្បជានិច្ចក្នុងនគររបស់ព្រះ។

សេចក្តីសំរាករបស់ព្រះ ក្នុងលោកុប្បត្តិន២:២-៣ និងក្នុងសញ្ញាចាស់នៅតែបើកចំហសំរាប់មនុស្សទាំងអស់ សំរាប់អ្នក និងខ្ញុំដែរ។ សេចក្តីសំរាករបស់ព្រះ បានដោយព្រះរាជកិច្ចប្រោសលោះរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ម៉ាថាយ ១១:២៨ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “អស់អ្នកដែលមានបន្ទុកធ្ងន់អើយ ចូរមកខ្ញុំចុះ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នក បានសំរាក នឹមខ្ញុំងាយទេ បន្ទុកខ្ញុំក៏ស្រាលដែរ ដ្បិតខ្ញុំស្លូត ហើយមានចិត្តសុភាព នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានសេចក្តីសំរាកដល់ព្រលឹង” ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាប្រទានសេចក្តីសំរាកអស់កល្បជានិច្ចដល់ព្រលឹងណាដែលមកឯទ្រង់។ សេចក្តីសំរាកក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ជាសេចក្តីសំរាកក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ជាសេចក្តីសំរាកចុងបំផុត។ គោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងលោកុប្បត្តិ២:២-៣បានបើកសម្តែងនិងបំពេញសម្រេចដោយព្រះគ្រីស្ទ។ Paul Tripp សរសេរពីការសម្រាកដ៏ពិតប្រាកដថា៖

"អស្ចារ្យណាស់ មិនគិតថាជីវិតលំបាកនិងច្របូកច្របល់យ៉ាងណាទេ មិនគិតថាស្ថានភាពរបស់លោកអ្នកកំពុងស្ថិតនៅក្នុងគ្រោះអាសន្នយ៉ាងណាទេ នៅមានសេចក្តីសំរាករង់ចាំលោកអ្នក។ សេចក្តីសំរាកជាអំណោយនៃព្រះគុណរបស់ព្រះ បានដោយការទទួលចូលក្នុងគ្រួសារនៃស្តេចលើអស់ទាំងស្តេច ព្រះលើអស់ទាំងព្រះ[1]

នោះជាសេចក្តីសំរាកដែលលោកអ្នក ហើយខ្ញុំ និងមនុស្សទាំងអស់ចង់បាន។

នៅថ្ងៃនេះ លោកអ្នកអាចសួរខ្លួនឯងថា៖តើខ្ញុំនឹងបានចូលទៅក្នុងសេចក្តីសំរាករបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬទេ?

សេចក្តីអធិប្បាយត្រូវតែបញ្ចប់ឲ្យបានល្អ បើមិនដូច្នេះទេ ការចាប់ផ្តើមក៏គ្មានន័យ។ ដូចគ្នាដែរ ជីវិតត្រូវតែបញ្ចប់ឲ្យ បានល្អក្នុងនគរព្រះ មិនមែនក្នុងបឹងភ្លើងស្ថាននរកទេ។

“ចូរសង្វាតឲ្យបានចូលក្នុងសេចក្តីសំរាករបស់ព្រះ” ដោយការពឹងផ្អែកលើព្រះ និងជឿទុកចិត្តលើទ្រង់និងព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ទ្រង់ទាំងស្រុង។ អ្នកមិនអាចទុកចិត្តលើបុណ្យកុសលនិងការខំប្រឹងប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួនដើម្បីចូលក្នុងសេចក្តី សំរាករបស់ព្រះបានឡើយ។ ព្រះបានប្រទានផ្លូវមួយឲ្យយើងអាចដើរតម្រង់ទៅសេចក្តីសំរាករបស់ព្រះ គឺព្រះយេស៊ូវជាផ្លូវតែមួយគត់ ដែលមនុស្សអាចទទួលការអត់ទោសបាបនិងចូលទៅក្នុងសេចក្តីសំរាករបស់ព្រះ ដែលជាជីវិតអស់កល្បជានិច្ចក្នុងនគររបស់ទ្រង់។ "តើទ្រង់បានស្បថនឹងអ្នកណាថា វារាល់គ្នាមិនត្រូវចូលទៅក្នុងសេចក្តីសំរាករបស់
អញសោះឡើយ" បើមិនមែននឹងអស់អ្នកដែលមិនស្តាប់បង្គាប់ទេ ដូច្នេះយើងឃើញថា អ្នកទាំងនោះពុំអាចចូលបានទេ ដោយព្រោះគេមិនជឿ។ យើងប្រាកដក្នុងចិត្តណាស់ថា យើងនឹងចូលក្នុងសេចក្តីសំរាករបស់ព្រះតាមរយៈសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ ជាអំណោយនៃព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់។

ព្រះគម្ពីរបានព្រមានអ្នកដែលមានចិត្តរឹង មិនព្រមប្រែចិត្តទទួលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទថា ពួកគេនឹងមិនអាចចូលទៅក្នុងសេចក្តីសំរាករបស់ព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេនឹងប្រឈមចំពោះសេចក្តីជំនុំជំរះរបស់ព្រះធ្លាក់ទៅក្នុងបឹងភ្លើងនៃស្ថាននរក វេទនាអស់កល្បជានិច្ច។ បានជាយើងត្រូវប្រែចិត្តជឿព្រះយេស៊ូវ ហើយប្រកាសដំណឹងល្អ ពីសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទៅដល់គ្រប់មនុស្ស ដើម្បីឲ្យពួកគេបានចូលក្នុងសេចក្តីសំរាកនេះដែរ។

អំបាញ់មិញ ខ្ញុំបាននិយាយពីរឿងម្តាយក្មេករបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានសួរថា តើគាត់នឹងចូលក្នុងនគររបស់ព្រះ ចូលក្នុងសេចក្តី សំរាករបស់ព្រះទេ? ចម្លើយ គួរឲ្យសង្វេគ គឺគាត់ចូលមិនបានទេ ព្រោះគាត់បានស្លាប់ទៅដោយមិនជឿព្រះយេស៊ូវទេ។

សូមអធិស្ឋានជាមួយខ្ញុំ៖ ឱព្រះវរបិតា ទូលបង្គំយើងខ្ញុំជាអ្នកមានបាប មិនសមចូលទៅក្នុងសេចក្តីសំរាករបស់ទ្រង់ឡើយ តែយើងខ្ញុំសូមអរព្រះគុណចំពោះព្រះគុណ មេត្តាករុណា និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះរាជបុត្រា ដែលបានបង់ថ្លៃលោះបាប របស់យើងខ្ញុំ ប្រោសយើងខ្ញុំឲ្យមានសេរីភាពរួចពីបាប និងនាំយើងខ្ញុំចូលក្នុងនគររបស់ទ្រង់។ តាមរយៈព្រះយេស៊ូវ យើងអាចចូលក្នុងព្រះវត្តមាននិងសេចក្តីសំរាករបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាជីវិតអស់កល្បជានិច្ចជាមួយទ្រង់។ នៅក្នុងជីវិត នៅលើផែនដីនេះ សូមជួយយើងខ្ញុំរស់នៅដោយសេចក្តីជំនឿនិងការស្តាប់បង្គាប់ដល់ទ្រង់ផង សូមជួយឲ្យយើងខ្ញុំបាន នៅជាប់នឹងព្រះបន្ទូលទ្រង់ជានិច្ច។ យើងខ្ញុំអធិស្ឋានទូលសូមក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ អាម៉ែន។

[1] Paul Tripp is the president of Paul Tripp Ministries, a nonprofit organization whose mission statement is "Connecting the transforming power of Jesus Christ to everyday life." Tripp has written many books on Christian living that are read and distributed internationally. He has been married for many years to Luella, and they have four grown children. For more information, visit www.paultrippministries.org.