ការរួបរួមគ្នាឡើងក្នុងព្រះកាយព្រះគ្រីស្ទ ១កូរិនថូស ១២:១១-៣១

សេចក្តីផ្តើម

នៅក្នុងព្រះវិហារធំមួយ ដែលមានបុគ្គលិកបំរើការងារ ទៅតាមជំនាញរៀងៗខ្លួនជាច្រើន

ផ្នែក។ នៅក្នុងនោះ មានអ្នកខ្លះកាន់ខាងភ្លើងអគ្គីសនី អ្នកខ្លះខាងផ្នែកសំអាត បុគ្គលិកខ្លះខាងផ្នែករដ្ឋបាល ខ្លះខាងផ្នែកអ្នកយាម ហើយក៏មានគ្រូគង្វាល គ្រូជំនួយ ចាស់ទុំ និងសមាជិកដែរ។ នៅក្នុងព្រះវិហារមួយនោះ មានបុគ្គលិកមួយចំនួនមានអំណួត ហើយប្រកាន់ភ្ជាប់ខាងជំហខ្លួនឯងថាជាមនុស្សដែលល្អ ហើយត្រឹមត្រូវ ចំពោះការងារនោះ។ ពួកគេមិនបានធ្វើការអ្វីផ្សេង ក្រៅពីមុខងាររបស់គេទេ។ ការងារមួយចំនួនដែលពួកគេអាចធ្វើបាន ក៏គេមិនធ្វើដែរ គេតែរងចាំមើលទៅតាមតួនាទីអ្នកផ្សេងៗ ហើយសូម្បីតែការងាររបស់ខ្លូនក៏មិនបានយកចិត្តទុកដាក់ធ្វើអោយបានល្អដែរ។ ថ្ងៃមួយគ្រូអង្វាលបានប្រជុំលើកឡើងអំពីការរូបរូមគ្នា ដើម្បីធ្វើការជួយអោយព្រះវិហារមានការរីកចម្រើនឡើង។ គាត់បាននិយាយថា អរគុណអ្នកទាំងអស់គ្នា ដែលបានខិតខំធ្វើការងារទៅតាមផ្នែកនិមួយបានល្អ សូមព្យាយាមបន្តទៅទៀតចុះ ប៉ុន្តែ ដើម្បីអោយព្រះវិហារមានការរីកចម្រើន ហើយបង្កើននូវទំនាក់ទំនងសេចក្តីស្រឡាញ់បានល្អ យើងគួរតែជួយដល់កិច្ចការងារផ្សេងទៀត ដែលយើងអាចធ្វើបាន។ ពិសេសការងារណាមួយដែលយើងអាចធ្វើបាន។

ទាក់ទងទៅនឹងរឿងខាងលើនេះយើងឃើញថា មានរឿមួយដែរដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងពួកជំនុំក្រុងកូរិនថូសដែលលោកប៉ូលសូមឲ្យពួកគេមានការរួបរួមជាមួយគ្នាទៅវិញតៅមកក្នុងនាមជារូមកាយនៃព្រះគ្រីស្ទ។

សំនួរស្នូល

  Ø  តើបទគម្ពីរ១កូរិនថូស១២:១១-៣១នេះនិយាយអ្វីពីការរួបរួម?

សង្ខេបបទគម្ពីរ

នៅទីនេះលោកសាវ័កប៉ូលបានលើកឧទាហរណ៏មួយដល់ពួកជំនុំនៅកូរិនថូសដែលគេ កំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពមួយដូចជាកំពុងអួតពីអំណោយទានរបស់ខ្លួនថា អំណោយទានរបស់ខ្ញុំល្អជាងអ្នកនោះ ហើយម្នាក់ទៀតថាខ្ញុំល្អជាង។ ដូច្នេះបានជាលោកប៉ូលលើកយកការប្រៀបធៀបរវាងអវយុវៈរបស់មនុស្ស ទៅនឹងអំណោយទានរបស់ពួកជំនុំនៅកូរិថូសដើម្បីឲ្យគេយល់ ពីតំលៃនៃអំណោយទានដែលព្រះបានប្រទានដល់គេ។ ខាងក្រោមនេះខ្ញុំនឹងបកស្រាយទៅតាមចំណុចនិមួយៗ៖

កាត់ស្រាយ

    I.           រូបកាយមាអវយុវៈច្រើនរួមគ្នា(១១-២០)

ក. គ្រប់អវយុវៈរួបរួមគ្នាតែមួយ(១២-១៣)

នៅក្នុងការដ្ឋានសាងសង់មួយដែលមានការសាងសង់សំណង់អាគារថ្មី។ មានម្ចាស់តែមួយបាន ប្រាប់អោយរៀបចំសាងសង់អាគារនោះ  ដូច្នេះម្ចាស់ក៏បានហៅអ្នកគួរប្លង់ អ្នកសាងសង់អោយបានគិតគួរចំពោះអាគារមួយនេះ។ នៅពេលដែលអ្នកទាំងនោះបានទទូលការបង្គប់រួចហើយ ពួកគេដែលជាអ្នកគ្រប់គ្រងក៏បានទៅធ្វើការទាក់ទងបន្តទៅអ្នកដែលចេះតាមផ្នែកការផ្សេងៗទៀតដែរ។ តើអ្នកគិតថាអាគារថ្មីមួយអាចសាងសង់ទៅបានដោយល្អ និងទទួលបានជោគជ័យទៅបាន គឺត្រូវការតែអ្នកគូផ្លង់ និងសាងសង់តែប៉ុណ្ណោះឬ? ទេ ដើម្បីឲ្យផ្ទះនោះអាចសាងសង់ទៅបានលុះត្រាតែមានការចូលរួមពីមនុស្សផ្សេងទៀតដូចជា អ្នកចាក់គ្រិះ អ្នកឡើងសរសរ អ្នករៀមជញ្ជាំង អ្នកបូកស៊ីម៉ង់ អ្នកចេះលាយស៊ីម៉ង់ អ្នកអាចធន់និងការលំបាកផ្សេងៗទៀត អ្នកលាបថ្នាំ អ្នកតបណ្តាញភ្លើងគ្រប់ប្រភេទ ឬអ្នកណាផ្សេងទៀតដែលជាចំណែកនៃកំលាំងសាងសង់នោះ។ តាមរូបភាពនេះចង់ឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីការរួបរួមគ្នាមួយក្នុងការសំរេចកិច្ចការមួយ ទោះបីអ្នកនោះគា្រន់តែជាកម្មករឬមេកាក្តី គឺពួកគេត្រូវរួបរួមគ្នាដើម្បីឲ្យផ្ទះទាំងមូលនោះ   សាងសង់បានដោយជោគជ័យ។ យើងឃើញថានៅក្នុងកណ្ឌកូរិនថូសជំពូកទី១២នេះគឺនិយាយអំពីអំណោយទានរបស់ព្រះដែលទ្រង់បានប្រទានមកឲ្យគ្រប់អ្នកជឿទាំងអស់។ ដែលអ្នកខ្លះជាគ្រូបង្រៀន ខ្លះជាគ្រូអធិប្បាយ ខ្លះជាអ្នក ផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយអ្នកខ្លះទៀតជាអ្នកដែលនយាយ និងបកប្រែភាសាដ៏ទៃ-ល- គឺដើម្បីឲ្យគេរួបរួមគ្នាដើម្បីការងាររបស់ព្រះជាម្ចាស់បានរីកចំរើន។

យើងត្រូវដឹងថា ការដែលយើងរូបរួមគ្នានោះ ក៏ដោយមានម្ចាស់តែមួយ ហើយការងារនោះក៏ដើម្បី ម្ចាស់យើងតែមួយដែរ។​ តើអ្នកណាជាម្ចាស់ ដែលយើងត្រូវការរូបរូមនោះ? នៅក្នុងខ១១ ថា«តែ​គឺ​ជា​ព្រះ​វិញ្ញាណ​តែ​មួយ​ដដែល​នោះ​ឯង ដែល​ធ្វើ​គ្រប់​ការ​ទាំង​នោះ ទាំង​ចែក​ដល់​គ្រប់​គ្នា​ដោយ​មុខ‍ៗ​ផង តាម​ដែល​ទ្រង់​សព្វ​ព្រះ​ហឫទ័យ»  ហើយដើម្បីអ្វី? ខាងក្រោមនេះនិងមានការបកស្រាយជាបន្តបន្ទាប់ ទៅទៀត។

 នៅក្នុងខ១២ នេះគឺលោកសាវ័កប៉ូលបានលើកយកការប្រៀបធៀបមួយដែលនិយាយអំពីរូបកាយមួយដែល មានអវៈយុវៈជាច្រើន នៅទីនេះចង់ប្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាថារូបកាយមិនមែនមានតែអវយុវៈ ដៃ ជើង ក្បាលនោះទេ ក៏មានអវៈយុវៈផ្សេងទៀតរូមផ្សំគ្នាដែរ ដូចជាមានភ្នែកទាំងពីរ  មានច្រមុះ មានសក់ មានត្រចៀក មានមាត់ជាដើម -ល-។ ចំណុចនេះចង់និយាយថា នៅក្នុងពួកជំនុំពួកគេតែមួយគឺមាន មនុស្សជាច្រើន ហើយអ្នកទាំងនោះ ពួកគេក៏មានអំណោយទានផ្សេងៗគ្នាដែលព្រះសព្វហឬទ័យផ្តល់  អោយ  អ្នកខ្លះក៏ចេះនេះ អ្នកខ្លះក៏ចេះនោះ ក៏មានជំនាញផ្សេងៗពីគ្នាដែរ ហើយត្រូវដឹងថាពួកគេមិនមែនចេះគ្រប់ដប់នោះទេ គឺគេត្រូវការរួបរួមគ្នា ត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមកដើម្បីឲ្យពួកជំនុំមួយនោះមានការរីក    ចំរើនទៅបាន។

(ខ១៤) តើលោកប៉ុលគាត់ចង់និយាយពីអ្វីនៅទីនេះ? គឺគាត់ចង់ប្រាប់ដល់ពួកជំនុំនៅកូរិន  ថូសថា រូបកាយមួយមានអវៈយុវៈច្រើន លោកប្រើពាក្យមួយនេះចង់បង្ហាញពីការរួបរួមគ្នា​ ដែលគេម្នាក់ៗមិនអាចធ្វើការបានដោយតែម្នាក់ឯងនោះទេ ជាការពិតព្រះអង្គបានអោយមានភាពខុសគ្នា ដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានមកដល់ពួកអ្នកជឿទ្រង់ទាំងអស់។ មួយទៀតត្រូវចង់ចាំថា ព្រះអោយមានអំណោយទានខុសៗគ្នា ដើម្បីអោយបានរូបរូមគ្នាឡើង ក្នុងព្រះកាយតែមួយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ « ហើយ​ទ្រង់​បាន​បង្ក្រាប​គ្រប់​ទាំង​អស់ នៅ​ក្រោម​ព្រះ​បាទ​នៃ​ព្រះ​រាជ​បុត្រា ទាំង​ប្រទាន​ទ្រង់​មក​ធ្វើ​ជា​សិរ​សា​លើ​គ្រប់​ទាំង​អស់ ដល់​ពួក​ជំនុំ ដែល​ជា​រូប​កាយ​ទ្រង់ គឺ​ជា​សេចក្ដី​ពោរ​ពេញ​របស់​ព្រះ​អង្គ ដែល​បំពេញ​គ្រប់​ទាំង​អស់ ក្នុង​ទាំង​អស់»(អេភេសូ   ១:២២-២៣) ។ ដោយសារតែពួកជំនុំកូរិនថូសពួកគេភាគច្រើន គេគិតថាខ្លួន ថាជាអ្នកបរិសុទ្ធ ល្អ ស្អាត ដូច្នេះហើយនៅក្នុងខ១៣ លោកបានប្រាប់ថា « ដ្បិត​យើង​ទាំង​អស់​គ្នា​ទោះ​បើ​ជា​សាសន៍​យូដា ឬ​សាសន៍​ក្រេក បាវ​បំរើ​ឬ​អ្នក​ជា​ក្ដី យើង​បាន​ទទួល​បុណ្យ​ជ្រមុជ ចូល​ក្នុង​រូប​កាយ​តែ​១ ដោយ​សារ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​តែ​១ ហើយ​គ្រប់​គ្នា​ក៏​បាន​ត្រូវ​ផឹក​ពី​ព្រះ​វិញ្ញាណ​តែ​១​ដែរ» នេះបង្ហាញថាទោះបីជាអ្នកជាពួកយូដា គេគិតថាខ្លួនជាអ្នកបរិសុទ្ធ សាសន៏ក្រេក ថាជាសាសន៏ដ៏ទៃ ហើយសាសន៏មានចំនេះដឹងជ្រៅជ្រះ ជាពិសេស ទោះជាពួកគេពូកែខាងទស្សនៈ ក៏ដោយ បាវបំរើឬអ្នកជាក្តី  (ជាទាសករគេ ឬជាអ្នកធម្មតាក្តី) គឺគេទាំងអស់គ្នាមានជំនឿជឿលើព្រះតែមួយហើយទទួលបុណ្យជ្រមុជមកពីព្រះតែមួយដូចគ្នាទាំងអស់ ដូច្នេះត្រូវឲ្យចេះរួបរួមគ្នាឡើង។ នេះលោកចង់បញ្ជាក់ពួកគេយ៉ាងច្បាស់ថា កុំឲ្យប្រកាន់ខ្លួនថា ខ្លួនល្អគ្រប់គ្រាន់ហើយ ត្រូវយ៉ាងដូច្នេះវិញថា យើងគ្រាន់តែជាផ្នែកមួយនៃព្រះកាយព្រះទេ យ៉ាងនោះត្រូវតែរួបរួមគ្នាឡើង។

ខ. មុខងារផ្សេងៗគ្នានៃរូបកាយ(១៤-២០)

យើងឃើញថាបើនៅក្នុងគ្រួសារក្រីក្រមួយមានសមាជិក៧នាក់ ហើយមានតែបងម្នាក់ដែលបានជួយដល់កិច្ចការងារផ្ទះ ហើយនិងផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ តែបង និងប្អូនផ្សេងទៀត មានទាំងកំលាំងមានទាំងជំនាញ តែមិនបានជួយដល់គ្រួសារនោះទេ គិតតែពីខ្លួន ហើយចាំមើលបងម្នាក់នោះ ដូច្នេះធ្វើអោយគ្រួសារមួយនេះមិនមានការីកចម្រើនឡើយ។ ដូចគ្នាផងដែរ លោកប៉ូលបានខំប្រឹងព្យាយាម ពន្យល់ទៅដល់ពួក       ជំនុំក្រុងកូរិនថូស អោយរូមគ្នា ទោះបើពួកគេមានការងារផ្សេងគ្នាក៏ដោយ ប្រភេទមនុស្សផ្សេងៗគ្នា យ៉ាងក៏ដោយមិនត្រូវប្រកាន់គ្នាឡើយ ត្រូវចូរមករូមគ្នាដើម្បីអោយគោលបំណងតែមួយ ក្លាយទៅជារូបកាយតែមួយ ក្នុងព្រះព្រះគ្រីស្ទ។

ហើយលោកក៏បានលើកយកឧទាហរណ៏មកពន្យល់បញ្ជាក់ទៀត នៅក្នុង (ខ១៤-២០)គឺជាខដែលលោកសាវកប៉ូល ក៏បានលើកមកដើម្បីលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកដែលមានអំណោយទានតិចតួច ហើយពួកគេបាក់ទឹកចិត្តដោយគិតថាអ្វីដែលព្រះប្រទានឲ្យគេគឺមិនសំខាន់ដូចជាអ្នកដទៃដែលចេះអធិប្បាយ-ល-។ គឺសាវកប៉ូលបានថាបើរូបកាយទាំង អស់សុទ្ធតែជាជើងនោះតើមានអ្វីដែលអាចឲ្យយើងកាន់ចាប់បកើត ឬបើរូបកាយទាំងអស់សុទ្ធតែជាភ្នែក នោះតើមានអ្វីដែលអាចនឹងដើរ កាន់ ស្តាប់ និយាយា បរិភោគ ហិតក្លិនបាន  ហើយបើរូបកាយទាំងអស់ សុទ្ធតែជាត្រចៀក នោះតើនឹងមានអ្វីអាចនិយាយា បរិភោគ ហិតក្លិនបាន ។ តើនៅទីនេះចង់ប្រាប់យើងអំពីអ្វី? នៅទីនេះគឺលោកសាវ័កប៉ូលបានធ្វើការលើកទឹត្តដល់ ពួកជំនុំនៅកូរិនថូសថាអវយុវទាំងអស់ គឺសុទ្ធតែសំខាន់។ ដូច្នេះលោកសាវ័កប៉ូលបានបញ្ជាក់ថាដែលព្រះប្រទានឲ្យយើងមានអវយុវៈខុសៗគ្នា គឺជាអំណោយទានខុសៗគ្នា នោះជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះហើយដែលក្រុមជំនុំមានការរួបរួមគ្នានោះក៏ជាពំណងព្រហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។

   II.      គ្រប់អវយុវៈគឺត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក(២១-២៦)

ក. គ្រប់អវយុវៈទាំងអស់សុទ្ធតែមានតំលៃ(២១-២៤)

យើងក៏បានដឹងដែរថាគ្រប់អវយុវៈទាំងអស់សុទ្ថតែត្រូវការគ្នទៅវិញទៅមកមិនអាចអត់មួយណាបានទេ ហើយក៏គ្នានអវយុវៈណាដែលគ្នានតំលៃនោះដែរគឺសុទ្ធតេមានតំលៃទាំងអស់(ខ២១-២៤)។ ដោយសារ តែពួកជំនុំនៅទីនោះគេអួតពីអំណោយទានដែលព្រះបានប្រទានឲ្យគេថាគេមានអំណោយទានល្អជាងអ្នកនោះ ហើយអ្នកខ្លះក៏ថាខ្លួនល្អជាង ប៉ុន្តែលោសាវ៧កប៉ូលបានប្រាប់ដល់ពួកគេថា កុំអួតអាងថាខ្លួនទទួល បានអំណោយពិសេសហើយគិតថាខ្លួនសំខាន់ជាងគេនោះ ការដែលគិតថាខ្លួនឯងសំខាន់ជាងគេ ហើយ គេមិនសំខាន់ដូចជាខ្លួនឯងនោះមិនមែនជារីងដែលត្រឹមត្រូវនោះទេ។ បើយើងក្រឡេកទៅមើលរូបកាយ តើរូបកាយណាមួយដែលអ្នកគិតថាមិនសំខាន់? គឺទាំងអស់ពិតជាសំខាន់ យើងមិនអាចនិយាយថា ដៃគ្នានប្រយោជន៏ទេ ឬក៏ថាកូនដៃគ្នាមប្រយោជន៏ទេ។ ដូច្នេះបើសិនជាយើងទាំងអស់គ្នាដែលជាអ្នកដែល ជឿលើព្រះតែមួយហើយអ្នកទាំងអស់គ្នាគិតថាខ្លួនអាចនឹងធ្វគ្រប់កិច្ចការទាំងអស់មិនបាច់ទៅពឹងបងប្អូនដែលនៅក្នុងជំនឿដូចគ្នា នោះអ្នកកំពុងតែមានអំនួតលើខ្លួនឯងហើយព្រះទ្រង់មិនសព្វហឫទ័យឡើយ ដូច្នេះយើងត្រូវបែរចេញពីការនោះ។ នៅត្រង់កន្លែងដែលថាអវយុវៈណាដែលមើលទៅដូចជាខ្សោយតែ សំខាន់ជាង នៅទីនេះលោសាវ័កបានលើកទឹកចិត្តដល់ក្រុមជំនុំកូរិនថូសថាឲ្យពួកគេចេះឲ្យ តំលៃដល់ បងប្អូនដែលជាក្រុមជំនុំជាពិសេសបួកអ្នកដែលនៅខ្សោយនៅឡើយ តើយើងត្រូវឲ្យតំលៃយ៉ាងម៉េច? គឺយើងត្រូវជួយលើកទឹកចិត្តគាត់ ថែរក្សាគាត់កុំឲ្យគាត់បាត់បង់ចេញពីសេចក្តីជំនឿ បង្រៀនគាត់ឲ្យ យល់បន្ថែមពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ 

            ខ. អវយុវៈទាំអស់គឺត្រូវមានទំនាក់ទំនងគ្នា(២៥-២៦)

នៅក្នុង(ខ២៥-២៦)នៅត្រង់នេះបាននិាយាយថា​អវយុវៈទាំងអស់ត្រូវមានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នា។ ការដែលមានទំនាក់ទំនងចាមួយគ្នាគឺជាការដេលសមខាន់ណាស់ គឺដើម្បីមិនឲ្យមានការបែកខ្ញែកគ្នា ក្នុង  រូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទជាពិសេសជាងនេះទៅទៀតនោះ គឹត្រូវឲ្យអវយុវៈទាំងអស់បានជួយគាំពារគ្នា ទៅវិញទៅមក គឺមានន័យថា ធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យបងប្អូននៅក្នុងជំនឿ​ របស់យើងអាចនៅតែបន្តរជំនឿ    ជឿលើព្រះគ្រីស្ទជារៀងរហូតជាមួយនឹងយើងដែរ។ បើអវយុវៈណាមួយ ឈឺនោះអវយុវៈទាំងប៉ុន្មានក៏ត្រូវឈឺដូចគ្នាដែរ មានន័យថាយើងដែលជារូមកាយនៃព្រហគ្រីស្ទប្រសិនបើ មាននរណាម្នាក់ជួបនឹងទុក្ខលំបាក ឈឺស្កាត់អ្វី នោះយើងត្រូវតែចេះជួយអធិស្ថានឲ្យគ្នាលើកទឹកចិត្តគ្នា មានន័យថាយើងមិនត្រូវធ្វើដូចជាគ្នាមអ្វីកើតឡើងចំពោះយើងនោះទេ។ ដូច្នេះយើងត្រូវតែចេះលើកទឹក ចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកដើម្បីឲ្យរូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទបានតម្កសើឡើង។

  III.      ក្រុមជំនុំទាំងអស់ជារូបកាយព្រះគ្រីស្ទ(២៧-៣១)

            ក.អំណោយទានផ្សេងៗគ្នា(២៧-៣០)

តាមរយះអ្វីដែលយើងបាននិយាយខាងលើនេះយើងឃើញថាក្រុមជំនុំគឺជារូបការរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយ ដោយសាតែក្រុមជំនុំជារូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទនោះទ្រង់បានប្រទានអំណោយទានផ្សេងៗគ្នាដល់ពួកជំនុំ គឺបានតាំងឲ្យអ្នកខ្លះជាសាវ័ក ខ្លះជាគ្រុអធិប្បាយ អ្នកខ្លះជាគ្រូ បង្រៀន ។ អំណោយទានជាគ្រូបង្រៀន មានទំនាក់ទៅនឹងភាពជាគ្រូគង្វាល(១ធីម៉ូថែរ២:៣)។ ទោះបីយ៉ាងណាក៏ដោយគ្រប់ទាំងអំណោយទានទាំង អស់សុទ្ធតែសំខាន់(២១-២៦)។ ចំណែកឯអ្នកខ្លះទៀតក៏មានអំណោយទានក្នុងការឫទ្ធិបារមី ការប្រោសឲ្យ ជា អ្នកខ្លះទៀតក៏អាចនិយាយភាសាដ៏ទៃ។ ង្នកខ្លះទៀតក៏មានអំណោយទានខាងជួយអ្នកដ៏ទៃគឺ អាចជួយទាំងផ្នែកព្រលឹងវិញ្ញាណនិងតម្រូវការរូបកាយ ជាពិសេសគឺដល់ពួកអ្នកក្រីក្រ ខ្វះខាន អ្នកមាន ជំងឺ និងពួកអ្នកកំពុងជួបប្រទះនឹងបញ្ហាលំបាក និងបញ្ហាផ្សេងៗ(កិច្ចការ ៦:១-៦)។

            ខ.ការសង្វាតដើម្បីឲ្យបានអំណោយទាន(៣១)

គឺលោកសាវ័កប៉ូលបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា មិនមែនគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែមានអំណោយទាន       ដូចៗគ្នានោះទេ គឺព្រះអង្គបានប្រទានឲ្យមានអំណោយទានខុសពីគ្នា ដើម្បីឲ្យក្រុមជមនុំមានការរួបរួគ្នាក្នុងការងារបំរើដល់ ព្រះ។ ម្យ៉ាងទៀតពួកជំនុំនៅកូរិនថូសគ្រប់គ្នាតែងតែប្រាថ្នាចង់បានអំណោយទាន ពិសេសដើម្បីឲ្យអ្នក ដ៏ ទៃឃើញថាខ្លួនជាអ្នកដែលសំខាន់ជាងគេនៅក្នុងពួកជំនុំ។ លោកសាវ័កប៉ូលក៏បានប្រាប់អំពីការរបៀប ដែលត្រូវហ្វឹកហាត់ឲ្យលូតលាស់អំណោយទានដែលព្រះបានប្រទានឲ្យ គឺត្រូវឲ្យគ្បរ់គ្នាធ្វើកិច្ចការទាំងអស់ ដោយមានសេចក្តីស្រឡាញ់។ ចំណែកឯសេចក្តីស្រឡាញ់នោះគឺជាផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (កាឡាទី៥:២០)។

ទេវសាស្ត្រព្រះ:

 ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់ចង់ឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់ទូទាំងសកលលោក     មានភាពរួបរួមគ្នាក្នុងការងារ បំរើដល់ព្រះ និងចេះឲ្យតំលៃគ្នាទៅវិញទៅមក។ ហើយទ្រង់ផ្ទាល់គឺជាមហាគំរូយ៉ាងល្អបំផុតនៃការរួបរួម រវាងទ្រង់ ព្រះវបិតា និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក្នុងការបំពេញនូវផែនការដធំធេងរបស់ទ្រង់ក្នុងការសង្រ្គោះពិភពលោកទាំងមូល។

មនុស្ស:​ ត្រូវរូបរូមគ្នាឡើងដើម្បីនគររបស់ព្រះអង្គ ហើយប្រើអស់ទាំងអំណោយដែលទ្រង់   អោយក្នុងការបំរើដល់ប្រយោជន៍ព័ន្ធកិច្ចរបស់ទ្រង់។

សរុបសេចក្តី

យើងឃើញថាការរួបរួមពិតជាសំខាន់ណាស់ ក្នុងការធ្វើកិច្ចអ្វីមួយ ថ្វីដ្បិតតែនៅក្នុងពួកជំនុំតែមួយតែយើងឃើញថា ពួកជំនុំរបស់យើងគឺមានអំណោយទានជាច្រើនខុសៗគ្នាសម្រាប់បំពេញកិច្ចការរបស់ព្រះ។ ទោះបីជាយើងមានអំណោយទាបខុសៗគ្នាក្តីតែយើងត្រូវយកអំណោតានដែលយើងមានរៀងៗខ្លួននោះមករួមគ្នា។ បើសិនជាយើងមិនចេះរួបរួមគ្នាទេ នោះយើងមិនអាចធ្វើកិច្ចការអ្វីនៅក្នុងព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ តែនឹងមានការបែកបាក់គ្នាជាមិន  ខាន។

អនុវត្តន៏

ការរួបរួមពិតជាសំខាន់ណាស់ ដូច្នេះយើងជាពូកជំនុំនៃព្រះគ្រីស្ទត្រូវតែចេះរួបរួមគ្នាដើម្បីស្អាងរូបកាយរបស់ព្រះ គ្រីស្ទឡើងវិញ ហើយត្រូវចេះ ឲ្យតំលៃគ្នាទៅវិញទៅមក នៅក្នុងកិច្ចការងារបំរើព្រះ ក៏ដូចជា នៅក្នុងពួកជំនុំដែរ តែសុំកុំឲ្យយើងអួតបំប៉ោងខ្លួនដែលជាការធ្វើឲ្យអ្នកដទៃមានការបាក់ទឹកចិត្តដោយសារតែយើង៕

ឯកសារពិគ្រោះ

- ព្រះគម្ពីរសិក្សា សញ្ញាចាស់ សញ្ញាថ្មី

- ព្រះគម្ពីរខ្មែរបច្ចុប្បន្ន

- សៀវភៅស្ពានចម្លង អត្ថាធិប្បាយព្រះគម្ពីរ កណ្ឌក្រុមសំបុត្ររបស់លោកប៉ុល: រ៉ូម ភីលីម៉ូន

 ភាគទី៧ (និពន្ធដោយលោក ដន ហ្វីលេមីង) ទំព័រទី៧៨

-       Khmer concordance bible

-       វចនានុក្រមព្រះគម្ពីរ