ការយកព្រះបន្ទូលជាគោល កិច្ចការ ៦:២-៧

I. សេចក្ដីផ្ដើម

មានសត្វស្រមោចមួយហ្វូងវាខំប្រឹងរកចំណីស្តុបទុកសំរាប់រដូវប្រាំង តែសត្វអង្រក់វិញវាមិនខ្វល់ខ្វាយពីរដូវប្រាំងដែលតែងតែជួបភាពអត់ឃ្លាននោះទេ គឺវាដើរលេង ច្រៀងរាំ ហើយពេលរដូវ

ប្រាំងមកដល់ វាជាមកសុំអាហារពីស្រមោចតែស្រមោចមិនអោយព្រោះទុកសំរាប់តែខ្លួនគេទេ។ ហើយនៅ កិច្ចការ៦:១-៧ ក៏បាននិយាយផងដែរ សេចក្ដីជំនឿយើងត្រូវមានព្រះបន្ទូលជានិច្ច។

សំណួរស្នូលៈ តើការបង្ហាញពីក្ដីសប្បុរស និងព្រះបន្ទូលព្រះមួយណាសំខាន់ជាង?

សង្ខេបបទគម្ពីរៈ កិច្ចការ៦:១-៧ ពួកហេលេនទាស់ជាមួយពួកសិស្ស ដោយព្រោះមិនសូវគិត ពីស្ត្រីមេម៉ាយ តែការដែលបង្រៀនព្រះបន្ទូលនោះសំខាន់ជាង នោះសាវកក៏ចាត់អោយរើសមនុស្ស មួយចំនួនដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អគឺបំរើផ្នែកព្រះបន្ទូល។

II. ការតាត់ស្រាយ

១. ព្រះបន្ទូលជាគោលជាងសេចក្ដីសប្បុរស (ខ១-២)

Ø ការរីកចំរើនដោយព្រះបន្ទូល (ខ១)

Ø ការយកព្រះបន្ទូលជាទីមួយ (ខ២)

ឧទាហរណ៍ៈ មានអង្កការគ្រីស្ទានមួយគេតែងតែផ្ដល់អំណោយជាច្រើនដល់អ្នកក្រីក្រ ពួកគេធ្វើសកម្មភាពនោះយូៗទៅ គេភ្លេចពីគោលបំណងពិតរបស់គេ ក៏មិនបានធ្វើជាទីបន្ទាល់ដែរ។

២. ការជ្រើរើសអ្នកបំរើផ្នែកព្រះបន្ទូល (ខ៣-៧)

Ø អ្នកបំរើទាំង៧នាក់ (៣-៥)

Ø ការបង្កើតសិស្សតាមរយៈព្រះបន្ទូល (ខ៦-៧)

ឧទាហរណ៍ៈ មានគ្រូម្នាក់គាត់ពូកែបង្រៀនណាស់ ហើយមានសិស្សជាច្រើន ដើរតាមគាត់ ដោយសារគាត់និយាយពីសេចក្ដីពិតនៃព្រះបន្ទូល។

III. សេចក្ដីបញ្ចាប់

សរុបមកៈ ព្រះបន្ទូលពិតជាសំខាន់ណាស់ ពីព្រោះធ្វើអោយពួកជំនុំមានភាពរីកចំរើន ដើរតាមសេចក្ដីជំនឿត្រឹមត្រូវ ហើយក៏ធ្វើអោយដំណឹងល្អមានភាពរីកចំរើនផងដែរ ព្រះបន្ទូល់ទ្រង់គឺជារបស់ដ៏វិសេសដែលអាចផ្លាស់ប្ដូរមនុស្សអោយកែរប្រែជីវិតថ្មីបាន។

ទេវសាស្ត្រ ៖ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់គឺមានអំណាចគ្រប់យ៉ាង ដូចគ្នាដែរចំពោះព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមិនមែនផ្ដោតទៅលើតែសេចក្ដីសប្បុរស ប៉ុណ្ណោះទេ តែទ្រង់ផ្ដោតទៅលើការបង្រៀនព្រះបន្ទូលយ៉ាងជ្រាវជ្រៅ ដល់មនុស្សទាំងអស់ដែលស្ដាប់ទ្រង់(យ៉ូហាន១៤:២៤)។

មនុស្សៈ មនុស្សគិតតែពីការចែកទានគិតតែពីការចែកទានគិតតែពីសេចក្ដីសប្បុរស ហើយគេភ្លេចពីព្រះបន្ទូលទ្រង់ ដែលតែងតែបំប៉ងខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។

ការអនុវត្តន៍ៈ ដូច្នេះក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទានយើងមិនត្រូវ អោយតម្លៃលើភាពសេចក្ដីសប្បុរសអោយហួសហេតុ ហើយយភ្លេចគិតពីព្រះបន្ទូលព្រះនោះទេ ត្រូវដឹងថាព្រះបន្ទូលព្រះគឺមានសារៈសំខាន់ណាស់ សំរាប់ផ្លាស់ប្ដូរជីវិតយើង ហើយអោយដំណឹងល្អរីកចំរើន។