ភាពក្លាហា និងការបន្ទាបខ្លួន ១ថែស្សាឡូនីច ២:១-១០

I. សេចក្ដីផ្ដើម

មានអ្នកនាំសារមួយបាននាំដំណឹងទៅប្រទេសរបស់គាត់ ដោយព្រោះមានប្រទេសដទៃចង់រួមគ្នាមកធ្វើសង្រាមជាមួយប្រទេសគាត់ នៅកំពុងធ្វើដំណើរទៅកាន់ប្រទេសរបស់គាត់នោះ

ទទួលរងនៅការដេញសម្លាប់ពីខ្មាំងសត្រូវ ពីក្រុមចោលប្លន់វាយគាត់យ៉ាងដំនំ តែគាត់នៅតែអាចទៅប្រាប់ដំណឹងនោះដល់ប្រទេសគាត់បាន។ រឿងនេះស្រដៀងនិងជីវិតរបស់សាវកប៉ុលដែរ ដែលគាត់នៅតែមានភាពក្លាហានប្រកាសដំណឹងល្អ ទោះជាមានឧបសគ្គយ៉ាងណាក៏ដោយ។

សំណួរស្នូល : តើអ្នកបំរើព្រះគួមានបុគ្គលិកក្ខណៈបែបណា?

សង្ខេបបទគម្ពីរៈ១ថែស្សាឡូនីច ២:១-១០ លោកសាវកប៉ុលខំប្រឹងផ្សាយដំណឹងល្អ តែត្រូវគេជេប្រមាថ ហើយរងទុក្ខជាច្រើន គាត់បង្រៀនពីព្រះបន្ទូព្រះដោយបន្ទាបខ្លួន ដល់មនុស្សដទៃ។

II. ការកាត់ស្រាយ

១. ភាពតស៊ូដើម្បីសេចក្ដីពិត (១-៣)

Ø ភាពក្លាហានដើម្បីដំណឹងល្អ (១-២)

Ø ការស្មោះត្រង់ (៣)

ឧទាហរណ៍ៈ មានបុរសម្នាក់គេចោតគាត់ថាជាអ្នកលួចម៉ូតូ តែគាត់មិនបានលួចសោះ ដូច្នេះគាត់បានអោយតុលាជួយរកយុត្តិធម៌ ដើម្បីឃើញសេចក្ដីពិត។

២. ការបន្ទាបខ្លួន (៤-៦)

Ø ស្របតាមបំណងព្រះឬទ័យព្រះ (៤)

Ø មិនចង់បានមុខមាត់ (៥-៦)

ឧទាហរណ៍ៈ មាននាយករដ្ឋមន្រ្តីមួយ គាត់ចែងមកព្រះវិហាររាល់អាទិត្យ ពេលគាត់មក គាត់មិនយកអរក្សទេ ហើយទំនាក់ទំនងជាពួកជំនុំសាមញ្ញា។

៣. មានសេចក្ដីស្រលាញ់ (៧-១០)

Ø ដូចម្ដាយស្រលាញ់កូន (៧-៨)

Ø មានការលះបង់ខ្ពង់ (៩-១០)

ឧទាហរណ៍ៈ ផ្ទះមួយមានភើ្លងឆេះហើយម្ដាយ ដើម្បីតែទៅជួយកូននោះត្រូវ បាន ភ្លើងឆេះ មុខមាត់មើលសឹងតែមិនស្គាល់។

III. សរុបសេចក្ដី

សរុមកៈ អ្នកបំរើព្រះគឺជាអ្នកដែលមានការបន្ទាបខ្លួន ហើយមានសេចក្ដីស្រលាញ់ដ៏ពិតក្នុងការរបំរើ ជាបំរើដែលមានការលះបង់ខ្ពស់ក្នុងព័ន្ធកិច្ចព្រះអង្គ ហើយក្លាហានមិនចុះចាញ់ឧបសគ្គ។

ទេវសាស្ត្រៈ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ជាព្រះដែលមានការបន្ទាបខ្លួនក្នុងការបរំរើព្រះអង្គ ដូចគ្នាដែរព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់យាងមកលើផែនដី ដោយបន្ទាបព្រះកាយដើម្បីបំរើយ៉ាងក្លាហាន (ភីលីព២:៨)។

មនុស្សៈ មនុស្សមានអំណួតគេអួតលើទ្រព្យសម្បត្តិ លើចំណេះដឹង លើអំណាចដែលគេមាន

គេមិនបានមានការបន្ទាបខ្លួនដូចជាព្រះគ្រីស្ទនោះទេ។

អនុវត្តន៍ៈ យើងត្រូវបំរើព្រះជាម្ចាស់បន្ទាបខ្លួន លះបង់ ហើយថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ ទោះបីជាឧបសគ្គយ៉ាងក៏ដោយ តែយើងត្រូវតែបន្តជានិច្ចក្នុងការបំរើ។